Mongolië in beeld
Hallo en goedemorgen!
We zitten inmiddels in onze 8e week in China en hebben eindelijk de fotoselectie van Mongolië op Facebook gezet. Nog erg bedankt voor de leuke reacties en opmerkingen bij/over de vorige foto's. Doet ons goed! Het nieuwe album is bereikbaar via de link:
Anne:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150324681853448.416455.766608447&l=652135b6b6
Sander:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.231426156873922.75781.100000196176965&l=0ad0954fba
Beide albums zijn weer hetzelfde.
We schrijven dit vanuit Kunming, waarvandaan we morgen de bus pakken naar Laos.
Tot later!
Rusland in beeld
Moi!
Aan het boekwerk over China wordt ondertussen hard gewerkt, maar hier dan eindelijk de lang beloofde foto’s van Rusland!
Op beide Facebookpagina’s staan dezelfde foto’s, maar hier toch beide links:
Sander:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.227591770590694.74119.100000196176965&l=86d3272da2
Anne:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150302780583448.409097.766608447&l=25c3bc9bc4
Momenteel zijn we in Lijiang (zuidwest China) nadat we vanaf Beijing via de kust naar het zuiden van China zijn gereisd. Alles gaat goed en we vermaken ons opperbest! Deze week gaan we verder naar Chengdu, wat hoogstwaarschijnlijk de laatste bestemming in China zal zijn. Wat we daarna gaan doen blijft voor jullie nog even een verrassing (voor ons trouwens ook).
Bedankt voor alle mailtjes en reacties op de blog! Heel leuk om te lezen J
Tjip Tjoi Ping Pang Wok Panne,
Groeten, Sander & Anne
Hob-belige weg, zaaaandweg, GAT in de weg!
Onze lente is ook eindelijk begonnen! Na alle berichten uit Nederland over het mooie weer in maart en april weten wij nu ook wat het is om weer groen aan de bomen te zien. Na het zeer mooie, maar nog steeds vrij dorre, Mongolië zijn we namelijk aangekomen in de Chinese lente. En wel in de tot nu toe fijne en ruime hoofdstad van het land: Beijing. Via de slechtste internetverbinding tot nu toe brengen we jullie in beknopte vorm op de hoogte van onze avonturen in Mongolië. Uiteraard beginnen we bij het begin.
Gewapend met een nieuwe voorraad instant noodles en twee belegde baguettes zijn we in Irkutsk in de trein gestapt richting Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. De volgende dag kwamen we rond het middaguur aan bij de grens, waar we na het bezoek van de douane, de quarantainedienst, 3 Russische honden, 1 Mongoolse hond en 2 (vluchtige) cabinedoorzoekingen door konden rijden het land der Mongolen in. “Welkom in Mongolië” staat op een bord met een afbeelding van Darth Vader (huh?). Omdat het inmiddels donker is geworden is het eerste wat we van het land zien de stoffige hoofdstad Ulaanbaatar.
In het hostel wachten Joe, Thomas & Valy (de groep van Olkhon Island) op ons voor een gezamenlijke tour door Mongolië. We besluiten een 15 daagse tour te doen naar midden-Mongolië en de Gobi woestijn. De Australiërs Ben en Dave vergezellen ons de eerste 4 dagen. Pinnen lukt niet dus we halen 1.500.000 Toegroek op met onze creditcard. Miljonairs! Helaas moest het ook direct weer uitgegeven worden…
De volgende dag stappen we in de Russische van (http://www.google.nl/search?q=russian+van) van Tsogo (spreek uit: Tsògò) en onze vrouwelijke gids Khuu (spreek uit: Hoe). Met veel getoeter rijden we over slechte wegen de hoofdstad uit naar het Hustai National Park. Bij het uitstappen vliegt direct een indrukwekkende gier over. De fotografen-gekte van de groep komt even later aan het licht, wanneer we verderop in het park een groep van de enige wilde populatie Przewalski paarden ter wereld vinden. Overnachten doen we in een heuse ger bij de familie van Bor. Deze man blijkt niet van de Mongoolse voorliefde voor grappen en grollen verstoken, vooral niet na een aantal glaasjes van de door ons aangeboden fles wodka (à 1,50 E). Wanneer we in al onze beleefdheid een door hem aangeboden lepel suiker aannemen en opeten beseffen we dat het tijd wordt om naar bed te gaan.
Eigenlijk was ik niet van plan om iedere dag van onze tour zo uitgebreid te beschrijven, dus hier schakelen we over naar een wat globalere beschrijving. (Een zucht van opluchting klinkt aan de andere kant van de wereld.) Een aanzienlijk deel van de tourtijd werd in beslag genomen door het afleggen van grote afstanden in de van, over sporen die zonder onze ervaren bestuurder en zijn 4x4 niet als berijdbaar zouden worden verklaard. Hierbij werden we ondersteund door de inmiddels overbekende nummers die Khuu voor de reis op cd had gebrand.
Wanneer we bij de ger(s) van onze bestemming aankwamen en er stond een werkelijk toilet (oftewel een hokje om een gat in de grond) dan voelde dat al aan als een viersterren hotel. Tel hier nog een ster bij op als er een extra ger met bedden voor de gasten beschikbaar was. Het kwam dus ook voor dat je op de grond moest slapen bij de familie in de ger én ergens achter de ger je behoefte moest doen, terwijl een groepje kamelen je staat aan te staren. Zelfs van een gat in de grond was dan geen sprake, dus loop wel de goeie richting op want anders waait je wc-papier de ger in… Anne heeft iedere keer als het moest op de grond geslapen. Ik mocht vanwege mijn rug gelukkig vaak in een bed slapen, als die beschikbaar was.
Bij een ger aangekomen kun je trouwens nog niet direct je gang gaan. Je gaat eerst in de ger van de gastfamilie zitten waar je een kop melkthee (zoute thee met melk van één of ander dier) in handen gedrukt krijgt. Hierna kan het voorkomen dat de gastheer iedereen om beurten zijn snuff-flesje (geparfumeerde snuiftabak) aanbiedt. Je neemt alles altijd aan met rechts en moet sowieso even aan het flesje ruiken. Het snuiven leverde in het begin veel geproest en getraan op, maar werd later zo gewaardeerd dat mensen hun eigen tabak gingen kopen. Na het welkomstritueel werd er vaak een heuvel/berg beklommen, bij de (baby-)geitjes geholpen, wat gechilld of geholpen bij het eten maken.
Khuu kookte drie maaltijden per dag voor ons, afwisselend Westers en Mongools. Joe is vegetarisch en de dames waren het zogenaamd ook, zodat Khuu geen vlees voor ons bereidde en zodat het ook niet al te onbeleefd was om het aangeboden vlees van de gastvrouw af te slaan. Ik daarentegen heb in deze twee weken schaap, schapenhoofd, geit, geiteningewanden, paard, rund, yak en kameel gegeten. Vaak als dumplings, dus in kleine porties gestoomd of gefrituurd in een omhulsel van deeg van bloem en water. Verder hebben we kamelenmelkwodka (zuur!) en kamelen-airag geproefd. Airag is gefermenteerde melk, de plaatselijke alcoholische drank. Gelukkig smaakten de maaltijden van Khuu wel erg goed.
Bij onze tweede gastheer, de horseman, kwam er na de wodka een zak met anklebones (van de achterpoten van de geit) op tafel, waarmee je leuke spelletjes blijkt te kunnen doen. Dit kunnen we jullie thuis laten zien, want we hebben verderop in de route zelf een aantal aangeschaft. Met de horseman zijn we op de bekende gedrongen Mongoolse paarden wezen paardrijden naar een 20 meter hoge bevroren waterval. ’s Middags hebben de durfals onder de groep gegaloppeerd over de vlaktes. Erg gaaf natuurlijk. Een trip over de vroegere vulkaan The Eight Lakes eindigde na een dag paardrijden voortijdig bij het eerste gastgezin, omdat de sneeuw al tot aan de borst van de paarden reikte. In plaats van een 2-daagse hike en kamperen in de bergen verderop zijn we, in verband met deze sneeuwlading, 19 kilometer terug gewandeld.
Bij de ouders van Khuu in de Gobi hebben we Khuu’s verjaardag gevierd. Later op de dag zijn we op kamelen naar de hoogste zandduin (+/- 260m hoog) gereden, die een bastard bleek om te beklimmen. Maar uiteindelijk was ik als eerste boven! J ’s Avonds bij de wodka moest er van Khuu’s vader worden gezongen voor je mocht drinken. Hierdoor hebben we een paar mooie Mongoolse liederen gehoord en zelf ‘Het is een nacht’ en het Grunnegs Laid ten gehore gebracht.
Verder hebben we nog een aantal ruïnes bezocht van kloosters die door de Sovjets zijn verwoest. Bij de Flaming Cliffs die we bekeken hebben zijn veel dinosaurusbotten en –eieren gevonden, die we later in het Natural History Museum in UB tentoongesteld hebben gezien. Eén van de laatste nachten hebben we gekampeerd op een mooi plekje tussen de bergen aan de rand van de Gobi, na uiteraard een aantal pieken beklommen te hebben. Verassend genoeg was dit één van de warmste nachten en is het kamperen dus goed bevallen.
Gedurende de laatste paar dagen heeft iedereen meerdere nog niet vastzittende teken van zijn lichaam geplukt. Tien minuten voor aankomst bij het hostel ontdekt Anne er eentje in haar nek. Ze had het van tevoren al voorspeld: “Ik krijg toch sowieso zo’n ding.”. Khuu kon hem gelukkig netjes met kop en al verwijderen toen we even later waren aangekomen.
De twee volgende dagen werden besteed aan de onvermijdelijke reorganisatie en het maken van nieuwe plannen. Onze laatste dag in UB hebben we nog aardig kunnen vullen. ’s Ochtends zijn we met een Japanse jongen mee geweest voor een zangles bij de professionele keelzanger Odsuren Baatar (http://www.throatsingingworld.com/blog/82). Helaas mochten we geen filmpje maken. Na een bezoek aan het al eerder genoemde museum hebben we met Khuu en de Belgen voor zestig eurocent vier uur lang worstelen gekeken in het Wrestling Palace. Er werd geworsteld in een knock-out toernooi met 512 deelnemers, dus 9 ronden. Een dikke Mongool won uiteindelijk.
De volgende keer horen jullie meer over hoe het is in China, waar we ons op dit moment ook opperbest vermaken. We hopen op een paar kleine updates van jullie zijde over bijvoorbeeld het slechte weer, het vele werk en de oersaaie Hollandse pot. Grapje hoor. Vertel!
Groeten,
Anne en Sander
P.S.: Er komen nog uitgebreidere fotoseries op Facebook, maar de Chinese censuur maakt dit tot nu toe onmogelijk.
Pas maar op daar komt de wolf...
Vet veul meegemaakt, vet veul te vertellen… maar we zullen het zo kort mogelijk houden. Allereerst: hoe is het met jullie? We hebben gehoord dat het lente wordt in Nederland. Met ons gaat alles goed. We hebben het erg naar onze zin en genieten van alle vrijheid die we hebben. Voor degenen die het nog niet hadden gehoord: mijn tas is terug!
In Sint Petersburg zijn we als echte toeristen als een gek alles gaan bekijken wat los en vastzat. Dit hield in dat we ontelbaar veel kerken, kathedralen, musea en gebouwen hebben bewonderd. Verder hebben we ongeveer elke dag koffie-geleut om bij te komen van alle indrukken. Dit is trouwens een dure bezigheid, dus die proberen we zoveel mogelijk te schrappen momenteel. Tijdens één van onze wandelingen kwamen we in contact met de lokale bevolking. Dit ging wat apart, ze begonnen te zingen/bedelen om een ‘French Kiss’ tussen Sander en mij. Toen Sander vroeg wat er tegenover stond kregen we een serenade te horen. Oké dan… Tevens zijn we in de St. Peter & Paul Cathedral toegezongen door het kerkkoor. Wij dachten dat er wel meer mensen in de zaal zouden zitten, maar we waren maar met z’n 2-en! We hebben in Sint Petersburg ook geleerd dat wij niet op de bonnefooi een restaurant moeten gaan zoeken, dan zijn we minstens anderhalf uur bezig om iets te vinden. Na 6 dagen Sint Petersburg hebben we ’s nachts de trein gepakt naar Moskou.
Daar aangekomen vonden we vrij snel het hostel. Hier leek het overigens minder koud dan in Sint Petersburg waar het gemiddeld -5 was. De gezelligheid in het hostel lag ook een paar graden hoger mede door Joe. Hij reist in z’n eentje van Londen naar Nepal. Tot aan gister zijn we veel met hem opgetrokken. De paar dagen die we in Moskou hebben doorgebracht waren net als in Sint Petersburg ook vooral gevuld met de stad bezichtigen. Aangezien we tijdens één van onze koffie-leut-momenten erachter kwamen dat we ‘bezichtigingsmoe’ zijn geworden, hebben we besloten om één dag in de dierentuin door te brengen. Bij de eerste poging was die gesloten, dus waren we weer genoodzaakt om een stadswandeling te maken. Geen straf om het Kremlin en het Rode Plein een bezoek te brengen, maar na zoveel oude gebouwen maakt het allemaal iets minder indruk op je. De volgende dag was de dierentuin open. Sander vond de witte tijger het vetst (318 keer gefotografeerd) en ik stond te springen bij de baby-olifant. De beluga heeft ons zowat gehoorbeschadiging bezorgd, wat een geluid! Naast alle dingen die we hebben gedaan, hebben we ook voor enige commotie gezorgd in het hostel. Joe wilde in dezelfde trein als ons naar Irkutsk, maar de trein op onze tickets was nergens te vinden. Het leek alsof die niet bestond… Nou, dat is niet zo'n fijn bericht. Sander en ik zijn toen naar het station gegaan om het te checken en de mevrouw stelde ons gelukkig gerust. Niet dat we het konden vragen, maar we hadden een Russisch briefje mee. Want de Russen kunnen geen Engels! Wij wel Russisch, maar dat klinkt schijnbaar zo belabberd. Als de Russen je niet begrijpen, gaan ze praten, daarna gaan ze harder praten en vervolgens schreeuwen. Net alsof je het dan wel zou begrijpen.
Woensdag de 16e zijn we weer in de trein gestapt en deze keer zouden we voor vier dagen opgesloten zitten met heel veel mie. Het was een hele ervaring, maar supergezellig! We hadden een Mongool die voor een bed had betaald, maar alleen maar zijn koopwaar in onze coupé stalde. Op het overige bed sliepen twee Russen en een Kirgiziër. Natuurlijk niet allemaal tegelijk! Dat kan natuurlijk niet op één bed! Leuke gesprekken gehad en alle drie de mannen waren erg enthousiast. De één sprak nog minder Engels dan de ander. De tweede Rus werd wild van het idee dat we naar Olkhon Island zouden gaan in de winter. Om ons te overtuigen om in de zomer terug te komen liet hij zijn 600 vakantiefoto’s van het eiland in de zomer zien. De man uit Kirgizië (dat hij daar vandaan kwam wisten wij al geruime tijd) belde een kennis om ons vervolgens vrolijk en 52 keer mee te delen: “Am fom Kirgizië”. Nou, je beleeft wat in zo’n trein!
Om 4.43 lokale tijd kwamen we aan in Irkutsk. Oh wat was ik blij dat ik binnen afzienbare tijd een douche kon nemen! Op het station zat Joe op ons te wachten en met z’n 3-en zijn we naar het hostel gelopen bij -15. Tijdens deze trip hebben we geleerd dat je snottebellen kunnen bevriezen en dat verkeerd lopen met deze temperatuur geen pretje is. Irkutsk is vrij klein vergeleken met Moskou en Sint Petersburg. We hebben erg rustig aan gedaan en alleen maar wat rondgewandeld langs het marktje en door de stad. Verder hebben Sander en Joe de duurste Guinness ooit gedronken om alsnog St. Patricksday te vieren.
Na twee dagen Irkutsk zijn we met het openbaar vervoer naar Olkhon Island gegaan, samen met Joe en Valery en Thomas (twee Belgen). Even wat feiten: het is een eiland in Lake Baikal; het schijnt de 5e oceaan van de wereld te worden (volgens de Lonely Planet); Nederland past er twee keer in. Met de minibus over het ijs was een hele rare ervaring, supergaaf! Ik dacht trouwens dat de wegen op Curaçao slecht waren, maar dit was 5 uur lang hobbelen en vliegen door de bus.Samen met Joe sliepen we bij mama Olga. Het grappigste was misschien nog wel dat zij en haar man in de kamer tussen die van Joe en die van ons in sliepen en dat hun gesnurk ons wakker hield én dat we om twaalf uur ’s avonds thuis moesten zijn. De Belgen sliepen in een ander hostel waar allerlei tours geregeld werden. Iets zelf ondernemen kon wel, maar tot op zekere hoogte. Er waren namelijk geen wegen op het eiland, wel duizend zwerfhonden en dertig koeien op straat en gevaarlijke wolven in het bos. We mochten van mama Olga dan ook niet het bos in. Om ons dat duidelijk te maken had ze het hostel in Irkutsk gebeld, want zij sprak zelf geen Engels. We zijn één dag met de minibus het ijs op geweest om naar het noorden van het eiland te rijden. Onderweg ijsvissers ontmoet en grote stukken op het meer gelopen. Leuk, maar ik had vet koude tenen. De volgende dag hebben we op eigen initiatief een hike gedaan (langs de kust; niet naar de wolven). En gister misten we Nederland zo dat we geschaatst hebben! Daarvoor moest je wel twee keer je leven wagen om op het schone stuk ijs te komen. Niet dat het ijs te dun is, maar meer dat er geen weg naartoe was. Dit betekende dat we eigenlijk 50 meter verticaal moesten afdalen. Tijdens het schaatsen kon ik alleen maar aan de weg omhoog denken. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en zijn we nu weer veilig in Irkutsk, waar we nu al 5 uur wachten totdat onze kleren droog zijn. Want we hebben net dus geleerd dat je nooit al je broeken (de 2 die we per persoon mee hebben) tegelijkertijd in de was moet doen…
Zo, twee a-4tjes in Word. Ik hoop niet dat het te lang is, want ondanks deze lengte hebben wij nog het idee dat we erdoorheen geratst zijn. Hier op de site staan enkele foto’s. Later komen er meer op Facebook te staan, die link houd je nog tegoed! Op die manier kunnen jullie ook gaan ervaren wat het is om ‘bezichtigingsmoe’ te zijn ;) Wij kijken uit naar hoe het met jullie gaat. Geniet van de lente!
Veel liefs,
Sander & Anne
Ultralight vliegen
Bedankt voor alle geluks- en succeswensen per mail, brief, kaart, belletje en persoonlijk. We hebben een ontzettende leuke laatste week gehad in Nederland: bedankt!! Het was wel een beetje raar om in het vliegtuig te zitten en op te stijgen...
Nu zitten we in St. Petersburg met sneeuw!! Die bergschoenen komen dus goed van pas, want soms zijn er sneeuwbergen van een meter hoog. We hebben een goede reis gehad met maar 1 rare mevrouw. Ze heeft de hele reis nog geen minuut haar mond gehouden, terwijl ze alleen was... Best knap.
Aangekomen op het vliegveld van St. Petersburg hadden Sander en ik het even over de tassen. Dit gesprek ging als volgt:
S: 'Hopelijk komt mijn tas als eerste, met die gele flightback, dan zegt iedereen: 'Oooooooooooooooooooooooooooooooooohhh..''
A: 'Ik hoop dat mijn tas uberhaupt komt! Hahaha.'
Nou dat lachen verging ons snel. Sanders tas kwam als een van de laatsten te voorschijn. Toen zei de loopband opeens 'piep' en hield die ermee op. Ik werd er rood van en met mijn handen in mijn haren en mijn mond open keek ik naar de loopband in de hoop dat er nog meer zou komen ook al stonden we nog maar met z'n 2-en bij die band. Sander keek zelfs nog even door die flappen die aan het begin van de loopband hangen, maar ook daar geen tas met een roze 'I love my bag'-riem....
Oke, we houden er rekening mee dat we iets kwijtraken of misschien zelfs bestolen worden, maar om nou na drie uur reizen je hele backpack kwijt te zijn?! Naar de Lost en Found. Daar moest ik eerst twee formulieren invullen die eigenlijk precies hetzelfde waren. Dan denk je dat je klaar bent, maar nee hoor! Toen kwamen er vier precies dezelfde papieren (ze had ze namelijk net gekopieerd) en die moest ik allemaal met pen invullen - Raar.
Die vrouw was wel aardig en mijn tas staat schijnbaar nog op Dusseldorf. Als het goed is krijg ik hem morgen terug. We zijn dus wel veilig aangekomen en kijken onze ogen al uit! Morgen kan ik lekker nieuwe kleren aantrekken :)
Ik moest deze ervaring even met jullie delen. Ik ben nog steeds een beetje verbaasd.
Liefs, Sander & Anne
Informatief stukje
Groningen, 30 januari 2011
Vorig jaar hebben we de beslissing genomen tussen werken en reizen. Na wat wikken en wegen is het dan toch de laatste optie geworden. Over precies vijf weken zullen wij Nederland verlaten en naar St. Petersburg vliegen om vervolgens de Trans-Mongolië-Express te nemen naar Ulaanbataar (de hoofdstad van Mongolië). Waar we daarna heen gaan? Geen idee! Heb je ideeën? Dan kan je altijd reageren/mailen! Om het thuisfront op de hoogte te houden zullen we af en toe een blog plaatsen met wat beeldmateriaal voor de 'luie lezer' en een kaart waarop we een punaise prikken om de locatie weer te geven. We herhalen: zullen we af en toe een blog plaatsen. In het begin vast wat vaker dan na enkele maanden, zo leert de ervaring. De ervaring leert ook dat de blogs niet te lang moeten zijn, gezien het concentratievermogen van de mens. Tot slot nog even: het beeldmateriaal zal vaak via facebook tentoongesteld worden, voor de niet-facebookers plaatsen we een link onder het verhaal. Dit was het voor nu, tot op het afscheidsfeest!
Liefs, Sander & Anne