Vet veul meegemaakt, vet veul te vertellen… maar we zullen het zo kort mogelijk houden. Allereerst: hoe is het met jullie? We hebben gehoord dat het lente wordt in Nederland. Met ons gaat alles goed. We hebben het erg naar onze zin en genieten van alle vrijheid die we hebben. Voor degenen die het nog niet hadden gehoord: mijn tas is terug!

In Sint Petersburg zijn we als echte toeristen als een gek alles gaan bekijken wat los en vastzat. Dit hield in dat we ontelbaar veel kerken, kathedralen, musea en gebouwen hebben bewonderd. Verder hebben we ongeveer elke dag koffie-geleut om bij te komen van alle indrukken. Dit is trouwens een dure bezigheid, dus die proberen we zoveel mogelijk te schrappen momenteel. Tijdens één van onze wandelingen kwamen we in contact met de lokale bevolking. Dit ging wat apart, ze begonnen te zingen/bedelen om een ‘French Kiss’ tussen Sander en mij. Toen Sander vroeg wat er tegenover stond kregen we een serenade te horen. Oké dan… Tevens zijn we in de St. Peter & Paul Cathedral toegezongen door het kerkkoor. Wij dachten dat er wel meer mensen in de zaal zouden zitten, maar we waren maar met z’n 2-en! We hebben in Sint Petersburg ook geleerd dat wij niet op de bonnefooi een restaurant moeten gaan zoeken, dan zijn we minstens anderhalf uur bezig om iets te vinden. Na 6 dagen Sint Petersburg hebben we ’s nachts de trein gepakt naar Moskou.

Daar aangekomen vonden we vrij snel het hostel. Hier leek het overigens minder koud dan in Sint Petersburg waar het gemiddeld -5 was. De gezelligheid in het hostel lag ook een paar graden hoger mede door Joe. Hij reist in z’n eentje van Londen naar Nepal. Tot aan gister zijn we veel met hem opgetrokken. De paar dagen die we in Moskou hebben doorgebracht waren net als in Sint Petersburg ook vooral gevuld met de stad bezichtigen. Aangezien we tijdens één van onze koffie-leut-momenten erachter kwamen dat we ‘bezichtigingsmoe’ zijn geworden, hebben we besloten om één dag in de dierentuin door te brengen. Bij de eerste poging was die gesloten, dus waren we weer genoodzaakt om een stadswandeling te maken. Geen straf om het Kremlin en het Rode Plein een bezoek te brengen, maar na zoveel oude gebouwen maakt het allemaal iets minder indruk op je. De volgende dag was de dierentuin open. Sander vond de witte tijger het vetst (318 keer gefotografeerd) en ik stond te springen bij de baby-olifant. De beluga heeft ons zowat gehoorbeschadiging bezorgd, wat een geluid! Naast alle dingen die we hebben gedaan, hebben we ook voor enige commotie gezorgd in het hostel. Joe wilde in dezelfde trein als ons naar Irkutsk, maar de trein op onze tickets was nergens te vinden. Het leek alsof die niet bestond… Nou, dat is niet zo'n fijn bericht. Sander en ik zijn toen naar het station gegaan om het te checken en de mevrouw stelde ons gelukkig gerust. Niet dat we het konden vragen, maar we hadden een Russisch briefje mee. Want de Russen kunnen geen Engels! Wij wel Russisch, maar dat klinkt schijnbaar zo belabberd. Als de Russen je niet begrijpen, gaan ze praten, daarna gaan ze harder praten en vervolgens schreeuwen. Net alsof je het dan wel zou begrijpen.

Woensdag de 16^e zijn we weer in de trein gestapt en deze keer zouden we voor vier dagen opgesloten zitten met heel veel mie. Het was een hele ervaring, maar supergezellig! We hadden een Mongool die voor een bed had betaald, maar alleen maar zijn koopwaar in onze coupé stalde. Op het overige bed sliepen twee Russen en een Kirgiziër. Natuurlijk niet allemaal tegelijk! Dat kan natuurlijk niet op één bed! Leuke gesprekken gehad en alle drie de mannen waren erg enthousiast. De één sprak nog minder Engels dan de ander. De tweede Rus werd wild van het idee dat we naar Olkhon Island zouden gaan in de winter. Om ons te overtuigen om in de zomer terug te komen liet hij zijn 600 vakantiefoto’s van het eiland in de zomer zien. De man uit Kirgizië (dat hij daar vandaan kwam wisten wij al geruime tijd) belde een kennis om ons vervolgens vrolijk en 52 keer mee te delen: “Am fom Kirgizië”. Nou, je beleeft wat in zo’n trein!

Om 4.43 lokale tijd kwamen we aan in Irkutsk. Oh wat was ik blij dat ik binnen afzienbare tijd een douche kon nemen! Op het station zat Joe op ons te wachten en met z’n 3-en zijn we naar het hostel gelopen bij -15. Tijdens deze trip hebben we geleerd dat je snottebellen kunnen bevriezen en dat verkeerd lopen met deze temperatuur geen pretje is. Irkutsk is vrij klein vergeleken met Moskou en Sint Petersburg. We hebben erg rustig aan gedaan en alleen maar wat rondgewandeld langs het marktje en door de stad. Verder hebben Sander en Joe de duurste Guinness ooit gedronken om alsnog St. Patricksday te vieren.

Na twee dagen Irkutsk zijn we met het openbaar vervoer naar Olkhon Island gegaan, samen met Joe en Valery en Thomas (twee Belgen). Even wat feiten: het is een eiland in Lake Baikal; het schijnt de 5^e oceaan van de wereld te worden (volgens de Lonely Planet); Nederland past er twee keer in. Met de minibus over het ijs was een hele rare ervaring, supergaaf! Ik dacht trouwens dat de wegen op Curaçao slecht waren, maar dit was 5 uur lang hobbelen en vliegen door de bus.Samen met Joe sliepen we bij mama Olga. Het grappigste was misschien nog wel dat zij en haar man in de kamer tussen die van Joe en die van ons in sliepen en dat hun gesnurk ons wakker hield én dat we om twaalf uur ’s avonds thuis moesten zijn. De Belgen sliepen in een ander hostel waar allerlei tours geregeld werden. Iets zelf ondernemen kon wel, maar tot op zekere hoogte. Er waren namelijk geen wegen op het eiland, wel duizend zwerfhonden en dertig koeien op straat en gevaarlijke wolven in het bos. We mochten van mama Olga dan ook niet het bos in. Om ons dat duidelijk te maken had ze het hostel in Irkutsk gebeld, want zij sprak zelf geen Engels. We zijn één dag met de minibus het ijs op geweest om naar het noorden van het eiland te rijden. Onderweg ijsvissers ontmoet en grote stukken op het meer gelopen. Leuk, maar ik had vet koude tenen. De volgende dag hebben we op eigen initiatief een hike gedaan (langs de kust; niet naar de wolven). En gister misten we Nederland zo dat we geschaatst hebben! Daarvoor moest je wel twee keer je leven wagen om op het schone stuk ijs te komen. Niet dat het ijs te dun is, maar meer dat er geen weg naartoe was. Dit betekende dat we eigenlijk 50 meter verticaal moesten afdalen. Tijdens het schaatsen kon ik alleen maar aan de weg omhoog denken. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en zijn we nu weer veilig in Irkutsk, waar we nu al 5 uur wachten totdat onze kleren droog zijn. Want we hebben net dus geleerd dat je nooit al je broeken (de 2 die we per persoon mee hebben) tegelijkertijd in de was moet doen…

Zo, twee a-4tjes in Word. Ik hoop niet dat het te lang is, want ondanks deze lengte hebben wij nog het idee dat we erdoorheen geratst zijn. Hier op de site staan enkele foto’s. Later komen er meer op Facebook te staan, die link houd je nog tegoed! Op die manier kunnen jullie ook gaan ervaren wat het is om ‘bezichtigingsmoe’ te zijn ;) Wij kijken uit naar hoe het met jullie gaat. Geniet van de lente!

Veel liefs,

Sander & Anne