­­­­­­Onze lente is ook eindelijk begonnen! Na alle berichten uit Nederland over het mooie weer in maart en april weten wij nu ook wat het is om weer groen aan de bomen te zien. Na het zeer mooie, maar nog steeds vrij dorre, Mongolië zijn we namelijk aangekomen in de Chinese lente. En wel in de tot nu toe fijne en ruime hoofdstad van het land: Beijing. Via de slechtste internetverbinding tot nu toe brengen we jullie in beknopte vorm op de hoogte van onze avonturen in Mongolië. Uiteraard beginnen we bij het begin.

Gewapend met een nieuwe voorraad instant noodles en twee belegde baguettes zijn we in Irkutsk in de trein gestapt richting Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. De volgende dag kwamen we rond het middaguur aan bij de grens, waar we na het bezoek van de douane, de quarantainedienst, 3 Russische honden, 1 Mongoolse hond en 2 (vluchtige) cabinedoorzoekingen door konden rijden het land der Mongolen in. “Welkom in Mongolië” staat op een bord met een afbeelding van Darth Vader (huh?). Omdat het inmiddels donker is geworden is het eerste wat we van het land zien de stoffige hoofdstad Ulaanbaatar.

In het hostel wachten Joe, Thomas & Valy (de groep van Olkhon Island) op ons voor een gezamenlijke tour door Mongolië. We besluiten een 15 daagse tour te doen naar midden-Mongolië en de Gobi woestijn. De Australiërs Ben en Dave vergezellen ons de eerste 4 dagen. Pinnen lukt niet dus we halen 1.500.000 Toegroek op met onze creditcard. Miljonairs! Helaas moest het ook direct weer uitgegeven worden…

De volgende dag stappen we in de Russische van (http://www.google.nl/search?q=russian+van) van Tsogo (spreek uit: Tsògò) en onze vrouwelijke gids Khuu (spreek uit: Hoe). Met veel getoeter rijden we over slechte wegen de hoofdstad uit naar het Hustai National Park. Bij het uitstappen vliegt direct een indrukwekkende gier over. De fotografen-gekte van de groep komt even later aan het licht, wanneer we verderop in het park een groep van de enige wilde populatie Przewalski paarden ter wereld vinden. Overnachten doen we in een heuse ger bij de familie van Bor. Deze man blijkt niet van de Mongoolse voorliefde voor grappen en grollen verstoken, vooral niet na een aantal glaasjes van de door ons aangeboden fles wodka (à 1,50 E). Wanneer we in al onze beleefdheid een door hem aangeboden lepel suiker aannemen en opeten beseffen we dat het tijd wordt om naar bed te gaan.

Eigenlijk was ik niet van plan om iedere dag van onze tour zo uitgebreid te beschrijven, dus hier schakelen we over naar een wat globalere beschrijving. (Een zucht van opluchting klinkt aan de andere kant van de wereld.) Een aanzienlijk deel van de tourtijd werd in beslag genomen door het afleggen van grote afstanden in de van, over sporen die zonder onze ervaren bestuurder en zijn 4x4 niet als berijdbaar zouden worden verklaard. Hierbij werden we ondersteund door de inmiddels overbekende nummers die Khuu voor de reis op cd had gebrand.

Wanneer we bij de ger(s) van onze bestemming aankwamen en er stond een werkelijk toilet (oftewel een hokje om een gat in de grond) dan voelde dat al aan als een viersterren hotel. Tel hier nog een ster bij op als er een extra ger met bedden voor de gasten beschikbaar was. Het kwam dus ook voor dat je op de grond moest slapen bij de familie in de ger én ergens achter de ger je behoefte moest doen, terwijl een groepje kamelen je staat aan te staren. Zelfs van een gat in de grond was dan geen sprake, dus loop wel de goeie richting op want anders waait je wc-papier de ger in… Anne heeft iedere keer als het moest op de grond geslapen. Ik mocht vanwege mijn rug gelukkig vaak in een bed slapen, als die beschikbaar was.

Bij een ger aangekomen kun je trouwens nog niet direct je gang gaan. Je gaat eerst in de ger van de gastfamilie zitten waar je een kop melkthee (zoute thee met melk van één of ander dier) in handen gedrukt krijgt. Hierna kan het voorkomen dat de gastheer iedereen om beurten zijn snuff-flesje (geparfumeerde snuiftabak) aanbiedt. Je neemt alles altijd aan met rechts en moet sowieso even aan het flesje ruiken. Het snuiven leverde in het begin veel geproest en getraan op, maar werd later zo gewaardeerd dat mensen hun eigen tabak gingen kopen. Na het welkomstritueel werd er vaak een heuvel/berg beklommen, bij de (baby-)geitjes geholpen, wat gechilld of geholpen bij het eten maken.

Khuu kookte drie maaltijden per dag voor ons, afwisselend Westers en Mongools. Joe is vegetarisch en de dames waren het zogenaamd ook, zodat Khuu geen vlees voor ons bereidde en zodat het ook niet al te onbeleefd was om het aangeboden vlees van de gastvrouw af te slaan. Ik daarentegen heb in deze twee weken schaap, schapenhoofd, geit, geiteningewanden, paard, rund, yak en kameel gegeten. Vaak als dumplings, dus in kleine porties gestoomd of gefrituurd in een omhulsel van deeg van bloem en water. Verder hebben we kamelenmelkwodka (zuur!) en kamelen-airag geproefd. Airag is gefermenteerde melk, de plaatselijke alcoholische drank. Gelukkig smaakten de maaltijden van Khuu wel erg goed.

Bij onze tweede gastheer, de horseman, kwam er na de wodka een zak met anklebones (van de achterpoten van de geit) op tafel, waarmee je leuke spelletjes blijkt te kunnen doen. Dit kunnen we jullie thuis laten zien, want we hebben verderop in de route zelf een aantal aangeschaft. Met de horseman zijn we op de bekende gedrongen Mongoolse paarden wezen paardrijden naar een 20 meter hoge bevroren waterval. ’s Middags hebben de durfals onder de groep gegaloppeerd over de vlaktes. Erg gaaf natuurlijk. Een trip over de vroegere vulkaan The Eight Lakes eindigde na een dag paardrijden voortijdig bij het eerste gastgezin, omdat de sneeuw al tot aan de borst van de paarden reikte. In plaats van een 2-daagse hike en kamperen in de bergen verderop zijn we, in verband met deze sneeuwlading, 19 kilometer terug gewandeld.

Bij de ouders van Khuu in de Gobi hebben we Khuu’s verjaardag gevierd. Later op de dag zijn we op kamelen naar de hoogste zandduin (+/- 260m hoog) gereden, die een bastard bleek om te beklimmen. Maar uiteindelijk was ik als eerste boven! J ’s Avonds bij de wodka moest er van Khuu’s vader worden gezongen voor je mocht drinken. Hierdoor hebben we een paar mooie Mongoolse liederen gehoord en zelf ‘Het is een nacht’ en het Grunnegs Laid ten gehore gebracht.

Verder hebben we nog een aantal ruïnes bezocht van kloosters die door de Sovjets zijn verwoest. Bij de Flaming Cliffs die we bekeken hebben zijn veel dinosaurusbotten en –eieren gevonden, die we later in het Natural History Museum in UB tentoongesteld hebben gezien. Eén van de laatste nachten hebben we gekampeerd op een mooi plekje tussen de bergen aan de rand van de Gobi, na uiteraard een aantal pieken beklommen te hebben. Verassend genoeg was dit één van de warmste nachten en is het kamperen dus goed bevallen.

Gedurende de laatste paar dagen heeft iedereen meerdere nog niet vastzittende teken van zijn lichaam geplukt. Tien minuten voor aankomst bij het hostel ontdekt Anne er eentje in haar nek. Ze had het van tevoren al voorspeld: “Ik krijg toch sowieso zo’n ding.”. Khuu kon hem gelukkig netjes met kop en al verwijderen toen we even later waren aangekomen.

De twee volgende dagen werden besteed aan de onvermijdelijke reorganisatie en het maken van nieuwe plannen. Onze laatste dag in UB hebben we nog aardig kunnen vullen. ’s Ochtends zijn we met een Japanse jongen mee geweest voor een zangles bij de professionele keelzanger Odsuren Baatar (http://www.throatsingingworld.com/blog/82). Helaas mochten we geen filmpje maken. Na een bezoek aan het al eerder genoemde museum hebben we met Khuu en de Belgen voor zestig eurocent vier uur lang worstelen gekeken in het Wrestling Palace. Er werd geworsteld in een knock-out toernooi met 512 deelnemers, dus 9 ronden. Een dikke Mongool won uiteindelijk.

De volgende keer horen jullie meer over hoe het is in China, waar we ons op dit moment ook opperbest vermaken. We hopen op een paar kleine updates van jullie zijde over bijvoorbeeld het slechte weer, het vele werk en de oersaaie Hollandse pot. Grapje hoor. Vertel!

Groeten,­­­­
Anne en Sander

P.S.: Er komen nog uitgebreidere fotoseries op Facebook, maar de Chinese censuur maakt dit tot nu toe onmogelijk.