Zoals aan het eind van onze vorige (foto)blog te lezen was, zijn wij naar Nederland geweest voor de begrafenis van Anne haar oma. Het was behoorlijk dubbel om in Nederland te zijn; de reden was erg verdrietig, maar het weerzien met familie en vrienden was erg fijn. De eerste paar dagen stonden in het teken van de begrafenis en hebben we afscheid genomen van oma. We hebben gemerkt dat we een goede keuze hebben gemaakt om terug te gaan en erbij te zijn.

Aan onze tijdelijke terugkomst zat zoals gezegd ook een leuke kant: Dick, Rens, Freek Jan, Gery, Emma en Luuk, Joke en Sander, opa en familie Benthem, Henk en Houkje, Nicolette, Ketan, Nathan, Samuël en Judah, Roeline, Titia, Hossam en Tiam, oma Wageningen, Anne en Esther, Peter en Paul, Jaap en Jorien, Poeder, Rudmer, Teake, Geertje, Jope, Anna, Jildau, Rudy, Harmen, Wouter en Renske, Jasper, Judith, Astrid, Laura, Birgit, Frans en Padmo, hermafrodiet in de MensenZoo, tandarts van Wely en alle andere mensen die we hebben gezien en zijn tegengekomen in Nederland: BEDANKT! Voor de gastvrijheid, het eten, het drinken, het feestje, het onderdak, ons ophalen en wegbrengen van/naar het vliegveld, de biertjes, de gesprekken, de barbecue, de Nederlandse kaas, de champignonsaus, het campinggevoel, het showen van de nieuwe kinderen, Koninginnedag, uit eten, de truien, het blikje Fanta, het Bevrijdingsfestival, de backup, de films, het stukje kaakbeen verwijderen, het lenen van de auto en al het andere waarmee jullie ons tegoed hebben gedaan. We hebben ervan genoten!

(Niet bedankt: de bakkerij in Paddepoel voor het niet hebben van een broodje oude kaas.)

Na de lange vlucht naar Townsville staat ons Australische busje gelukkig nog op ons te wachten. We slapen onze jetlag uit in een paar dagen op gratis plekken langs het strand, waar we helaas niet kunnen zwemmen vanwege het gevaar van krokodillen en de box-jellyfish (dooskwal). We bellen een heleboel hostels en boerderijen af om werk te vinden, maar het plukseizoen is hier nog niet begonnen vanwege de vele regenval de laatste tijd. Zodoende rijden we eerst verder omhoog langs de kust over de weg die in de folders de Great Green Way of Great Tropical Drive genoemd wordt. Deze weg voert ons langs stranden, watervallen en regenwouden.

We gaan op zoek naar cassowaries in Mission Beach, waar het schijnt te stikken van deze bedreigde diersoort. De cassowary is de grootste loopvogel van Australië en komt alleen in dit gebied (het noordoosten) voor. Zoals de vele borden aangeven rijden we langzaam om op tijd een exemplaar te spotten en om niet de zoveelste te zijn die er een omver rijdt. Vanuit de auto hebben we helaas geen geluk en bij een wandeling door het regenwoud zien we mooie vergezichten en grote varanen, maar nog steeds niet zo’n vogel. “Cassowary, where are you?”.

In deze kuststreek valt gemiddeld de meeste regen van heel Australië en dat merken we. Als we in Cairns aankomen is het slecht weer en in plaats van een duiktrip naar het Great Barrier Reef rijden we eerst door naar Cape Tribulation, bijna het noordelijkste puntje waar je met een tweewielaandrijving nog kan komen. Op weg daarnaartoe steken we de Daintree River over, maar niet voordat we een paar keer met de Crocodile Express de rivier op zijn geweest om de vele krokodillen te spotten. We kunnen voor $25 zo vaak mee als we willen en we maken zodoende kennis met bijna alle krokodillen op dit stuk van de rivier. Ook zien we boomslangen, ijsvogels en een boomkikker. Eenmaal de rivier over met de bus weten we ook eindelijk where de cassowary is. Hier! We zien tijdens onze zoektocht naar een goedkope kampeerplaats verschillende van deze imposante dieren lopen, waaronder een ouderpaar met twee ‘kuikens’. Heel bijzonder.

Cape Tribulation is voor ons het noordelijkste punt van Australië en we draaien weer om richting het zuiden. Op de weg terug naar Cairns gaan we de Tablelands op. Dit is een hoogvlakte (alleen niet helemaal vlak) die een stukje landinwaarts achter de Great Dividing Range ligt. Dit is handig om te weten want hier zullen we later nog meer tijd doorbrengen. Deze keer spenderen we alleen een nacht in de Granite Gorge, waar de wallaby’s zo tam zijn dat je ze kunt voeren en aaien. Na een kijkje bij de door de vele regenval ontzettend grote Barron Falls zijn we net op tijd terug in Cairns om op de boot te stappen voor een duiktrip.

Met de Rum Runner, een motorschoener van ongeveer 20 meter lang, varen we naar Michaelmas Cay in het Great Barrier Reef. De omstandigheden zijn niet bepaald ideaal met volledige bewolking, windkracht 6-7 en golven van 2 meter binnen het rif, maar met zeeziektepillen en stug naar de horizon blijven kijken komen we zonder brokkelen aan in de luwte van een eilandje. Hier kunnen we de wetsuits aantrekken en overboord. We duiken de eerste dag vier keer met één nachtduik en de volgende ochtend twee keer, samen met twee andere gecertificeerde duikers en een divemaster (gids). Het is een behoorlijke opgave om je natte wetsuit in de koude wind aan te trekken en in de golven te springen en Anne slaat twee keer een duik over vanwege de kou. Ondanks de golven en het gebrek aan zon is het zicht nog redelijk onder water en we zien mooie koralen, roggen en zelfs twee haaien! Dit laatste maakte de trip, samen met de duikervaring, de fijne crew en het lekkere eten toch een succes. We nemen ons wel voor om de volgende keer niet zo’n trip te doen als de weersomstandigheden niet beter zijn.

Weer terug in Cairns moeten we een paar dagen wachten op nieuwe banden voor onder de bus dus gaan we weer vol op banenjacht. We vinden een baantje voor Sander via een niet nader te benoemen toerbureau (ze beloven je 3 maanden lang te helpen met werk zoeken, maar na de eerste baan hebben ze je ‘contributie’-geld binnen en kun je het verder vergeten). De baan is wél leuk, hij kan namelijk een website bouwen voor het Havana Music Café. We brengen dus een aantal leuke avonden door aan de bar in het café om de sfeer, het bier en het eten te proeven en van de live optredens te genieten.

Inmiddels zitten de nieuwe banden onder de bus en terwijl Sander op de camping aan het webdesign werkt en Anne zich steeds meer verveeld worden we gebeld door het bureau dat ze mensen met een eigen busje zoeken om mangobomen te snoeien in de Tablelands. Het is maar voor 6 dagen maar toch grijpen we de kans. De website mag gelukkig nog even wachten. Na wat papierwerk en de nodige boodschappen rijden we dus direct naar Dimbulah, het gehucht waar de boerderij met 60.000 mangobomen is gevestigd. We zijn uiteindelijk 9 dagen (van half 7 tot 3) met een groep van 17 backpackers de mangobomen in de vorm van een wijnglas aan het zagen: de binnenkant en takken die naar beneden hangen eruit halen en dan nog wat ‘ramen’ maken om het gif en het licht naar binnen te laten. Onze opzichters zijn erg aardig en de baas trakteert een keer op bier en een barbecue!

Na dit baantje hoeven we van het bureau niks meer te verwachten, maar gelukkig staan er nog twee andere backpackers op de camping in Dimbulah en die hebben net na twee weken wachten en zoeken een baantje gevonden. Daar kunnen ze nog wel twee mensen gebruiken, dus we zijn nog geen dag werkloos! Op een boerderij bij Mutchilba, een zo mogelijk nog kleiner dorp even verderop, kunnen we verder met onze nieuwe roeping: weer mangobomen snoeien dus. Voor de website zal Sander tussendoor vooral via telefoon en email verder werken. Daar is uiteindelijk bijna alleen op zondag tijd voor, want we werken bij de nieuwe baas 6 dagen in de week van 7 tot 5. We hebben wel twee uur pauze. Het werken gaat hier ook iets gemoedelijker en meer op kwaliteit dan op kwantiteit. Je voelt je meer tuinier want je werkt vooral met de knipper en je handen in plaats van met de zaag. De bomen moeten van deze baas nog wel een dakje houden zodat het zonlicht gefilterd wordt en de boom dus niet verbrand. Takken en bladeren aan de binnenkant van de boom moeten we verwijderen zodat alle mango’s aan de buitenkant groeien en dus makkelijker geplukt kunnen worden. De buitenkant moet ook hier weer uitgedund worden om het gif en het licht door te laten. Een kleine complicatie is wel dat de bomen hier door de vorige eigenaar niet allemaal zijn klein gehouden dus werken we ook dagen achter elkaar met een zaag op een stok in bomen van ongeveer 8x8x4 meter. Vermoeiend, maar het went. Anne blijkt ook gevoelig te zijn voor de giftige sappen van de boom en ze slikt pillen tegen hooikoorts om de jeukende uitslag weg te houden. Met de laatste paar dagen werken waren Anne haar pillen op dus ze heeft nog behoorlijke uitslag en dikke ogen opgelopen.

Tegen een schappelijk bedrag wonen we gedurende dit werk in een huis op de boerderij, samen met de drie Italianen en het Franse stel waar we mee werken. We hebben dus 6 weken lang een eigen kamer, een normaal bed, ruimte om ons staand om te kleden, een koelkast, een oven en een tv! En we hebben dus geen reistijd naar het werk want we wonen tussen de mangobomen. Daar tegenover staat dat we af en toe bezoek hebben van een python, dus we checken wel elke keer onze slaapzakken voor de zekerheid. Maar verder niks te klagen!

In de weekenden doen we boodschappen in Mareeba (40 km) en Sander is nog een keer naar Cairns geweest om de website op te leveren. (De site wordt nog gevuld met materiaal, maar is al wel te bekijken op www.havanamusiccafe.com/hmc/.) Het mooiste weekend was die van de Mareeba Rodeo, één van de grootste rodeo’s van Australië met tienduizend toeschouwers. Het is voor ons de eerste echte rodeo en Sander heeft er ongeveer een maand naar uit gekeken. We zijn een dag goed vermaakt met Barrel Races, Breakaway Roping, Saddle Bronc, Steer Wrestling, Bareback Riding en Bull Rides. (Zie de foto’s voor uitleg.) Heel gaaf om een keer te zien, maar ook: als je er één hebt gezien heb je ze allemaal wel gezien.

Inmiddels zijn we, na 8 weken werken, klaar met de mango’s en zijn we weer op avontuur. Na het werk hebben we een paar dagen in een National Park aan een meer gestaan om uit te rusten en Anne haar verjaardag te vieren. Nu zijn we op weg de Outback in. Hoe dat allemaal verloopt horen jullie de volgende keer!

Dan zijn jullie nu allemaal weer ongeveer op de hoogte! Oh nee, toch niet, want … wij komen definitief terug naar Groningen. Niet nu, niet volgende maand en niet in december, maar in ieder geval vóór 1 augustus 2013, want dan kan Sander beginnen met promoveren bij professor Van der Giessen aan de Rijksuniversiteit Groningen! Jihaa!

Hopelijk hebben jullie genoten van deze blog. Wij genieten altijd erg van jullie reacties dus we zijn benieuwd!

Liefs,
Sander en Anne

P.S.: Het foto-album op Facebook komt later, want de internetverbinding is hier erg slecht.