Beloofd is beloofd, hier is alweer de volgende update. We lopen alleen nog steeds wel een beetje achter, dus dit verhaal begint op 10 december 2011. Op deze zaterdag kwamen we ’s ochtends vroeg aan in Adelaide met het vliegtuig vanuit Bali. We waren behoorlijk uitgeput, maar kregen direct weer nieuwe energie omdat Teake ons ophaalde van het vliegveld en na aankomst bij het Wicked-depot in het centrum van Adelaide direct een lekker ontbijt met eieren, kaas en spek voor ons klaarmaakte! Wat is het Wicked-depot, vraagt u zich af? Nou, dat is de garage waar het camperverhuurbedrijf Wicked Campers in Adelaide gevestigd is. Onze goede vriend Berend Versteeg werkt hier als verkoper (of eigenlijk: verhuurder) en heeft een geïmproviseerd onderkomen achterin de garage. Wij mogen zolang kamperen in twee afgeschreven Wicked-busjes op de parkeerplaats.
Terwijl Berend deze ochtend nog moest werken, leidde Teake ons rond in de stad. ’s Middags zijn we naar het zwembad geweest, waar we het maar koud vonden in vergelijking met de Aziatische hitte. De lange dag werd afgesloten met een bezoekje aan de kroeg, waarna we het geen probleem vonden om in ons onderkomen op vier wielen te kruipen!

In de week erop zijn we dingen gaan regelen als een bankrekening, telefoonnummers, belastingnummers en werk. Dat laatste komt je niet zomaar aanwaaien, alhoewel… Via Berend had Sander al snel contact met Gary, de baas van de Adelaide Travellers Inn (een hostel). Aangezien het hostel een nieuwe website en Sander werk nodig had was een deal snel gemaakt. Terwijl Sander daar aan het werk was met de laptop heeft Anne zich een paar dagen zelf vermaakt met naar baantjes speuren en musea bezoeken. Totdat het hostel werd opgebeld door de mensen van een grote boekenverkoop, die wel wat hulp konden gebruiken om de boeken (meer dan een miljoen) uit te stallen. Aangezien Sander naast de receptie zat te werken waren de lijntjes kort en stond Anne een half uur later op de Adelaide Showgrounds in een grote hal palletboxen met boeken uit te pakken voor Dirt Cheap Books. Haar baas, Mark, wist wel van doorpakken en Anne werkte direct 12 uur per dag. De volgende dag bleek dat Mark nog mensen zocht om tijdens de 3 weken durende verkoop mee te helpen achter de kassa. ‘Oeps, misschien had ik iets harder moeten werken en iets minder moeten oewehoeren…’, dacht Anne. Blijkbaar was dat toch wel in de smaak gevallen, want ze werd gevraagd om nog te blijven werken. Mooi zo! Zodoende hadden we allebei binnen een week een baan. Ik kon mijn eigen uren bepalen en Anne maakte lange dagen onder Marks bewind, dus stroomden de dollars binnen. Die hadden we ook wel nodig, want Australië is duur!

Het contrast met de prijzen in Azië kon niet groter zijn. Pas na meer dan een maand raak je er een beetje aan gewend om 30 dollar (22,50 euro) per kilo vleeswaren te moeten betalen en dat een krat bier in de aanbieding 30 dollar (22,50 euro) is! In de kroeg is een biertje 6 dollar (4,50 euro)! We weten niet hoe het inmiddels in Nederland met de prijzen is gesteld, maar wij waren in ieder geval blij dat je hier ook een Aldi hebt. De lonen zijn hier natuurlijk ook hoger, relatief gezien. Je krijgt voor een backpackers baantje toch al snel 15 dollar (11,25 euro) per uur betaald.

Tijdens ons werkende leven in Adelaide vermaakten we ons ’s avonds met biertjes drinken met Teake en Berend in het depot, zo nu en dan met Wicked-klanten die nog een dagje of wat bleven hangen. Op maandagavond was er live muziek in het Grace Emily Hotel. Nee, dat is geen echt hotel, ze noemen hier alleen bijna elke kroeg een hotel omdat het vroeger vaak hotels waren. Ohja, en veel huizen lijken een beetje op van die oude huizen uit Western-films, met houten veranda’s en soms zelfs nog klapdeurtjes. Nu we het daar toch over hebben, veel belangrijke gebouwen zoals kerken en stadshuizen zijn gebouwd in een oude Romeinse stijl met grote stenen en pilaren, terwijl die gebouwen amper ouder zijn dan 100 jaar. Een beetje nep dus. Maar goed, ik was aan het vertellen waar we ons zoal mee vermaakten. Nou, zo nu en dan maakten we een tripje naar het strand of het zwembad, maar hoewel de zon hier in Australië echt harder schijnt dan alle andere plekken waar we tot nu toe geweest zijn (iets met dat het gat in de ozonlaag hier zit ) kan het met bewolking of wind erbij toch behoorlijk fris zijn! Combineer dat met de prijzen en je begrijpt dat tripjes naar de op-shop (Opportunity Shop oftewel tweedehands koopjes) ook erg in trek waren.

De avond voor kerst zijn we met zijn vieren bij Luke (Berends collega als monteur bij Wicked) en Jess wezen barbecueën. De volgende ochtend hadden we een kerstlunch bij de Adelaide Travellers Inn en ’s avonds hebben we gechocoladefondued bij Berends broer en zijn vrouw, inclusief kadootjes onder de kerstboom met de kinderen. Bij laatstgenoemden zijn we sowieso regelmatig langs geweest en Anne en ik vonden er twee bioscoopbonnen onder de dennentakken! Hoewel we onze eigen families extra gemist hebben en we allebei op Boxing Day (2^e kerstdag) weer aan het werk moesten hebben we dus best een gezellige kerst gehad.

Toen na de kerst de website voor het hostel klaar was, diende het volgende baantje zich aan: “Building a marquee on Victoria Square”. Hoewel Sander niet precies wist wat een marquee was gaf hij zich meteen op, met Teake erbij. Nou, inmiddels weten we donders goed wat een marquee is. In dit geval een grote tent van 25 bij 90 meter met een houten vloer en dakbalken van 125 kilogram per stuk. Zie ook het album op Sanders Facebook. Het kost je met zes man en een kraan drie dagen om dat ding op te zetten, plus per persoon 6 dagen spierpijn en 2 blauwe grote teennagels, maar uiteindelijk krijg je wel wat vulling voor de portemonnee. Hierna heeft Sander zich nog vermaakt met programmeerwerk voor werkgevers uit Nederland. Ondertussen was Anne nog steeds boeken (5 dollar en soms 1 dollar per stuk) aan het rechtleggen en dozen boeken ( 50 dollar per doos) aan het afrekenen. Ondanks dat Anne ook op nieuwjaarsdag aan het werk moest hebben we nog wel een leuke oudejaarsavond gehad, met gratis optredens in het Elder Park en een enorme vuurwerkshow onder begeleiding van een dj. Het was alleen niet helemaal duidelijk wanneer het twaalf uur was, want er werd niet eens afgeteld! En na de vuurwerkshow waren de optredens direct afgelopen en vertrok iedereen weer naar huis. Wij belandden met een groep mensen in de kroeg, maar die was ook half leeg! Oud en nieuw betekent blijkbaar iets minder voor de Australiërs dan wat we als Nederlanders gewend zijn, al heeft ons dat niet van een feestje weerhouden.

Toen 2012 ongeveer een week oud was, kwam er een einde aan de boekenverkoop en kon alles weer opgeruimd worden. Hier heeft Sander ook nog twee dagen aan meegeholpen. Anne was al door Mark uitgenodigd om naar Melbourne te komen voor meer werk en na de opruimtest mocht Sander ook meekomen. Maar hoe moesten we dan in Melbourne komen? We waren al een tijdje naar een busje op zoek om die met de hulp van Berend en Luke om te bouwen als camper. Uiteindelijk is er een busje gevonden die, nadat Luke de koppakking vervangen had, rijklaar moest zijn. De banken (met opbergruimte eronder), tafel (die inklapbaar is om een bed te maken) en het keukentje waren er snel ingezet, waarna Luke nog heeft geholpen met het inbouwen van een tweede accu. Zodoende waren we een week later klaar om te vertrekken met de ‘Golfbal’.

De eerste nacht van onze trip naar Melbourne hebben we bij Rapid Bay gestaan op een camping aan de zee. Hier hebben we de voorlopig laatste hand aan de bus gelegd door de gordijntjes op te hangen en uiteraard foto’s te maken van het eindresultaat. We merken direct dat je er niet bij hoort als je geen vishengel hebt. Ze zitten met hele gezinnen te vissen aan het strand.
De volgende dag zijn we bij Victor Harbour over een pier naar Granite Island gelopen, maar het bleek dat de pinguïns die we hoopten te zien er alleen ’s avonds zitten. Toevallig hebben we wel dolfijnen gezien in de zee! Met de MP3-speler aan en de ramen een stukje open zijn we daarna weer verder getuft. Na twee dagen rijden en twee nachten wild kamperen bereiken we het begin van de Great Ocean Road. Hier is wild kamperen wat moeilijker want er zijn mooie attracties, dus veel toeristen en veel ‘No Camping’-bordjes bij de parkeerplaatsen.
Onze eerste koala hebben we gespot bij Tower Hill, in een boom waar ook direct de eerste emoe onderdoor liep. Hallo! Hoewel Anne moeilijk was weg te slepen bij het schattige buideldier, is ze uiteindelijk toch meegekomen in de auto voor de volgende stop bij het uitkijkpunt over de London Bridge. De twee pilaren die boven het water met elkaar verbonden zijn vormen één van de bekende rotsformaties aan de Great Ocean Road. Het had al een paar dagen vrij hard gewaaid, waardoor er aardige golven stonden die spectaculair op de rotsen beuken. De wind zorgde er wel voor dat het te koud was om te zwemmen en de golven zouden ons ervan weerhouden hebben om walvissen te spotten, maar daar was het toch niet het goeie seizoen voor.
De volgende dag hebben we de bekendste rotsen gezien, namelijk de Twelve Apostles. Dit zijn (gek genoeg) negen los in de zee staande stenen pilaren, waarvan er inmiddels een aantal ingestort zijn. Hoewel het gaaf was om op deze beroemde plek te zijn vonden we stiekem andere stukken van de rotsachtige kust mooier.
De koala van de dag ervoor waren we snel vergeten toen we op de weg naar Cape Otway Lighthouse (die véél te duur blijkt om te bezoeken) wel dertig koala’s in de bomen langs de weg zagen zitten. We zijn er op de heen- en terugweg gestopt en konden dan nog bijna geen genoeg krijgen van de slome ‘knuffelberen’ (die je overigens beter niet aan kunt raken want dan maak je kennis met hun gemene klauwen).
Iets verderop wordt het echt een geweldige-oceaan-weg als het asfalt zich vlak langs de zee en de stranden richting Melbourne slingert. De nacht voordat we ons weer overleverden aan de korte termijnplanning van Mark sliepen we op een gratis camping middenin een State Forest. Hier kwam ’s avonds en ook de volgende ochtend een kangoeroe naast de bus grazen, waardoor we voor het eerst de kans hadden zo’n springbeest rustig te bekijken. Dit was overigens ook de eerste dirt road die Sander na veel twijfelen durfde te nemen doordat twee Australiërs ons er heen geloodst hebben. De volgende dag hadden we er zoveel vertrouwen in en scheurden we zo hard dat we een afslag mistten…

De volgende dag moesten we om 12 uur in Geelong zijn, net onder Melbourne. Terwijl we dachten daar om half 12 aan te komen blijkt het ineens al 12 uur te zijn, want in de staat Victoria is het een half uur later dan in South Australia. We leefden dus al 3 dagen met de verkeerde tijd! Uiteindelijk was Mark ook weer eens te laat en stonden we pas rond 1 uur zijn boekenwinkel op te ruimen. Het gaat namelijk niet zo goed met de business, dus hij sluit een aantal winkels. De twee dagen daarop hebben we nog een andere winkel opgeruimd, waarna we naar Canberra zijn gereden (660 kilometer) om daar de Book Sale op te ruimen die bijna was afgelopen. Hier kampeerden we naast ons werk langs de drafbaan. Zodoende zaten we op een avond tijdens ons avondeten naar voorbij denderende paarden te kijken. Teruggekomen in Melbourne kregen we een winkel in de buurt van het centrum om te runnen, terwijl we er achter op de parkeerplaats kampeerden. We moesten dus zelf de winkel open en dicht doen en Anne rekende met klanten af terwijl we samen dagen bezig waren met opruimen om een grote lading nieuwe boeken in de winkel kwijt te kunnen. Ondertussen is Sander nog een aantal dagen vrachtwagenchauffeur geweest (in zo’n drietonner waar je nog net met je rijbewijs in mag) om een winkel in Albury leeg te halen en met een afgeladen vrachtauto weer 300 kilometer terug te rijden. Anne stond af en toe nog alleen in andere vestigingen de boel te runnen. Vooral met de opruimwerkzaamheden maakten we lange dagen en dus lekker veel uren. We stopten na ongeveer drie weken met werken voor Mark op 15 februari 2012, dus zover zijn jullie inmiddels weer bijgepraat!

We vertellen jullie in het volgende verhaal wie we op 16 februari hééél vroeg in de ochtend van het vliegveld hebben gehaald…

Liefs,
Anne en Sander

Foto’s bij dit verhaal:
Facebook Sander
Facebook Anne