Zo, dat is lang geleden! Hier zijn we weer; fris en fruitig (in tegenstelling tot de laatste blog)! En hopelijk is iedereen weer bij met het lezen van onze blog ;) Iedereen die weleens een blog heeft bijgehouden tijdens het reizen, heeft (denken wij) wel eens gedacht: ‘Pfff, geen zin om iets te typen’ of ‘Geen inspiratie’. Dat gevoel hadden wij een lange tijd, ondanks dat het krijgen van reacties op de blog altijd heel leuk is. Nu vonden we dat het toch wel weer tijd was om een update te geven, dus hier is die:

India hebben we lang geleden achter ons gelaten en daarvan zijn we inmiddels goed hersteld. De gedachten over India zijn weliswaar nog niet veranderd; terug hoeven we de komende vijf jaar nog niet. Maar toch denken we dat als je er voorbereid naar toe gaat, het een hele mooie ervaring kan zijn! Dan weet je namelijk dat New Delhi zo is zoals het is en weet je dat je je treintickets ver van tevoren moet boeken, omdat anders de treinen vol zitten. Hopelijk hebben wij de toekomstige India-gangers voldoende schrik aangejaagd om er niet onvoorbereid naar toe te gaan!

Indonesië hebben we ongeveer vier maanden geleden verlaten. Toch vinden we het nog wel leuk om jullie hier wat hoogtepunten van te vertellen. Op Facebook hebben we er een fotoalbum aan gewijd, dus met wat beeldmateriaal zal ons verhaal compleet zijn.

Om te beginnen was het een hele verademing om na India in zo’n vriendelijk land als Indonesië te komen. De taxichauffeur zette ons niet af (wat geld betreft) en wreef niet te lang over Anne’s hand tijdens het voorstellen. Heel fijn! Hoewel we nog steeds ziek en totaal uitgeput waren na een 50 uur durende reis van New Delhi naar Bali, hadden we toch op de één-of-andere rare manier een gevoel van energie en waren we nog in staat om ons na aankomst in Benoa direct op te frissen om vervolgens Joke en Sander te ontmoeten, de zus van Anne en haar vriend. We zijn heerlijk uit eten geweest en ondanks de jaloezie die we toch een beetje voelden toen we de saté van Joke en Sander zagen, hebben we genoten van ons bord sla. Correctie: ons gedeelde bord sla; meer konden we nog niet verdragen… Wat was dat leuk om hen weer te zien!
De twee weken dat zij op Bali waren, hebben wij deels een beetje met hun meegereisd. We zijn bijna elke avond heerlijk uit eten geweest en hebben heel wat dagen, op de dagen dat zij uitstapjes hadden gepland na, samen doorgebracht met zee, zon, strand en relaxen. Zo hebben we één dag met z’n vieren rondgetoerd met chauffeur en gids. De gids sprak Nederlands en dat was erg handig (en raar)! Tijdens die dag hebben we onder andere een tempel, een gore groene hotspring die bubbelde als een heksenketel (en dat wordt gezond genoemd) en een waterval bezocht. Bij de meeste tempels in Indonesië moet je een sarong om, zo ook bij de Batukaru tempel. Sander en Joke hadden er inmiddels twee aangeschaft wegens hun uitstapjes, de gids had er natuurlijk de hele dag één om en wij hadden ons strandlaken meegenomen. Daar hadden we er helaas maar één van, dus ’s ochtends hadden we het bedlaken ook maar meegenomen. We blijven tenslotte backpackers! Een ander hoogtepunt van die dag was Jatiluwih, de rijstvelden! Heel groen, groot en mooi. De laatste week zaten we in Seminyak en daar draaide het uitgaansleven voor een groot deel om homo’s en travestieten. Daarom hadden wij maar een andere optie verzonnen om toch nog gezellig met z’n allen een biertje te kunnen drinken: de plastic stoelen en tafels voor een supermarktje! Sander en Sander zijn nog een dag wezen wildwaterraften. De uitleg bij het raften was wat summier, maar als iemand ‘Boem-Boem’ riep dan moest je je vasthouden, want dan ging je botsen! Uiteindelijk zijn ze er levend vanaf gekomen en hebben ze vol trots het diploma in ontvangst genomen :). Het afscheid was natuurlijk weer minder leuk, maar we vonden het superleuk dat we ze weer gezien hebben!
Daarna gingen we door naar twee kennissen van Sander: Willem (uit Leens) en Ella in Sanur. Zij overwinteren elk jaar op Bali en zo konden wij dus mooi een kijkje nemen of dat later ook iets voor ons is; wie weet! De hele middag gekletst en later nog uit eten geweest, erg gezellig.
Daarna waren we dan toch weer helemaal met z’n tweetjes en zijn we naar het midden van Bali (Ubud) gereisd om daar te gaan wandelen. Dat wandelen begon direct (en onverwachts) bij aankomst. De taxi’s waren daar heel duur, dus Anne vond het niet nodig om er één te nemen… Gevolg: anderhalf uur, berg op – berg af, 15 kilo op je rug, graatmager van India en pokkeheet. Maar we zijn er gekomen! De volgende ochtend om zes uur ons bed uit om de geplande wandeling te maken. En ja hoor, te optimistisch zo snel na India. Na een half uur klimmen richting heuvelrug werd het Anne te veel. Toch kreeg een man die de hond uitliet ons zo ver om nog een stuk verder te lopen naar een klein cafeetje in the middle of the ricepaddies! Nou, dat was het gelukkig waard. Op de terugweg begon het keihard te plensen. Anne vond dat wel leuk, Sander iets minder. Hij probeerde zich nog te beschermen met een paraplu, maar dit was tevergeefs! Drijf- en drijfnat!
Na dit natte spektakel besluiten we naar het oosten van Bali te verhuizen; Padangbai. Hier hebben we genoten van het mooie weer, het snorkelen, het aardige personeel van ons hostel en het duiken. Dat laatste was wederom prachtig. Sander maakte voor het eerst een wrakduik (Liberty wreck bij Tulamben) en keek zijn ogen uit, Anne trouwens ook! Zoveel vissen, dat hadden we nog nooit gezien! De vissen dachten nog dat Sander lekkere oren had, dus daar knabbelden ze even aan; hap! Hier zagen we ook onze eerste pijlstaartrog. En een eel garden (zie plaatje bij deze blog, niet zelf genomen overigens maar wel bij onze duikplek).

Nadat we besloten hadden dat de Gili-Islands toch te duur voor ons waren, vervoerden we ons per veerboot naar Lombok. Dit ligt ten oosten van Bali. Aangekomen in Senggigi bleek het een Islamitische feestdag te zijn en alle koks met hun gezinnen zaten in de moskee. Nadat we nog ergens iets te eten hadden gevonden gingen we naar het strand. Daar werd duidelijk dat de dienst in de moskee voorbij was; zo veel mensen op een strand hadden we nog nooit gezien. Eén voordeel van lang zijn is dan toch dat je overal mooi overheen kunt kijken! Zwemmen in je bikini wordt wel wat ongemakkelijk, gezien alle Lombokse vrouwen met kleren en al het water in gaan.
Op Lombok werd het ook alweer tijd om ons visum te verlengen, dus dat deden we in Mataram. De vrouw achter de balie probeerde ons nog over te halen voor de spoedprocedure van een paar uur (dan verdienen ze meer geld), maar wij kozen toch voor de ‘normale’ procedure. Nou ja, normaal?! Eerst breng je je paspoort naar de ambassade (en vul je duizend-en-één-formulieren in), de volgende dag betaal je en de derde dag haal je je papieren weer op! Dat het betalen niet op één van de andere twee dagen kan, blijft een vraag voor iedereen!
De driedaagse scooter-rij-tour die we later naar de watervallen in het noorden van het eiland hebben ondernomen, werd al snel afgebroken wegens snel uitbreidende rode, gele, witte uitslag op Sanders voorhoofd. Geen watervallen, maar wel een dokter met een serieus ernstig gezicht en de volgende conclusie: ‘Er heeft een kakkerlak op je hoofd gepoept.’ Hahahaha! Inmiddels is dat nu wel genezen.
In Kuta (Lombok) hebben we nog een surfles gehad. Sander was dit al enige tijd van plan en Anne stemde spontaan in om mee te gaan. Bij twee popie-jopie-jeugdige types (“Blackberrie” en “Kaboompats” (deze laatste mistte een teen en heette daarom zo…)) achter op de brommer op weg naar Gerupuk (Kroepoek). Daar in een bootje, nadat we even hadden geoefend op het strand met het opstaan, op weg naar de baai. Hier waren de golven niet mis: zo’n 2 meter! Dat peddelen is niet normaal vermoeiend en we vonden het dan ook niet echt grappig dat ze ons waren vergeten te vertellen dat we eerst naar links moesten en dan terug moesten peddelen in plaats van door het midden. Links waren namelijk minder hoge golven. Maar goed, we hebben beiden één keer op ons board gestaan! Maar dat peddelen, dat moet je toch echt niet onderschatten. Nu waren we natuurlijk ook nog niet helemaal fit van India, maar hallo! Anne had het na dit avontuur wel gezien, Sander zette door en ging de volgende dag mee met Boas, Lisa en Jeroen (drie fanatieke Nederlandse surfers). Helaas geen enkele keer op z’n plank gestaan, dus daarna niet meer gesurft van de spierpijn. Surffilms kijken tijdens het avondeten vonden we dan ook een betere optie en daar kregen we ook nog eens een goed gevoel van ook! Tussen alle activiteiten door lagen we heerlijk op allerlei witte stranden, met blauwe zee en groene palmbomen! Indonesië was echt geen straf!

Na Lombok gingen we nog verder naar het oosten: Sumbawa. Daar hebben we achteraf niet zo heel veel uitgevoerd buiten het reizen om. Nadat we weer helder werden herinnerd aan India op weg naar Maluk (mensen die je bijna achter op hun brommer trekken, veel te veel geld eisen en dat je vervolgens vreest voor je leven achter op zo’n brommer met je backpack van 15 kilo op je rug bungelend boven de slingerende, heuvelachtige weg), hebben we daar gekeken bij Jojo. Dit is een beroemde surfersgolf van Indonesië. Echt gaaf om te zien hoe ze dat doen! Het begon toch weer te kriebelen. Deze golven waren echter veel te hoog gegrepen voor ons, maar ach… dromen is ook leuk!
Verder was er op Sumbawa niet echt iets te doen voor ons, dus besloten we naar Flores te gaan. Dit besluit was sneller gemaakt dan de reis… Het eerste traject was Maluk – Rantung – Taliwang – Sumbawa Besa – Bima. Ongeveer het hele eiland over van west naar oost met vijf lokale afgeragde bussen waarbij de tassen op het dak werden gegooid zonder extra zeil tegen de regen en de bus propvol zat met mensen, kippen, groenten en geiten. Een heerlijke ervaring! Het Indonesisch werd weer bijgespijkerd en één van de trajecten mochten we voorin zitten. Wat verliep het allemaal vlotjes en vredig… Totdat de laatste chauffeur zei: ‘Finish!’ en daarbij glimlachte… ‘Euh…finish?’ We stonden toen in Dompu en dat is geen Bima! Er werd wat geld in onze handen gedrukt om die kosten te compenseren, wat ons zeer verbaasde en we werden overgelaten aan de meest irritante vrouw van Indonesië en haar ietwat rustiger man. Wederom: te veel geld voor een brommerritje betaald, maar wat wil je dan om tien uur ’s avonds in één of ander dorp? Het hotel zat vol!? O-oh… Gelukkig was er een alternatief: een vieze, stinkende kamer inclusief gebruikte lakens en een kakkerlak. Elf uur ’s avonds… wat moet je dan?!De man van het hotel was nog wel zo vriendelijk om met zijn blote voet de kakkerlak dood te trappen op Anne’s verzoek. De volgende dag gingen we om zes uur ‘s ochtends naar het station en om zeven uur vertrok de bus naar Bima. Daarna van Bima naar Sape en die route was erg mooi door de bergen met mooie uitzichten! De buschauffeur vroeg zelfs waar we naartoe wilden en zette ons voor de deur af! Haha, mooi. Dezelfde dag informeren we in de haven nog naar kaartjes voor naar Flores en komen aan de praat met een Indonesische man. Hele verhalen en een tijd staan praten. Dat is ook één van de leuke dingen aan Indonesië, je hebt snel een gesprek met de mensen die hier wonen zonder enige bijbedoelingen! We hebben ook veel gebruik gemaakt van de bemo tijdens het reizen, dit zijn kleine karretjes die een beetje te vergelijken zijn qua doel met de bus in Nederland: het vervoert mensen volgens een vaste route (geen vaste tijdens, maar dat laat in Nederland ook weleens te wensen over als we de nieuwsberichten over de NS mogen geloven).

Op Flores zijn we niet verder geweest dan Labuan Bajo, de plaats waar we na acht uur veerboot aanmeerden. In het plaatsje zijn: restaurantjes, duikshops, winkeltjes en tourbureaus, maar dan houdt het wel op. We besluiten direct de dag na aankomst door te gaan naar Seraya Island. Na een uurtje varen in een smalle langwerpige boot komen we aan bij het ‘onbewoonde’ eiland! Wat een pracht en praal: wit zand, helderblauwe zee en een overkill aan palmbomen. Er staan zo’n tien hutjes op het strand en één daarvan is van ons! De wc moet je spoelen met zeewater, elektriciteit is er alleen tussen zes en tien uur ’s avonds, net als vers water om je emmer mee te vullen zodat je jezelf af kunt spoelen. De dagen vullen we in met kaarten, boekje lezen en snorkelen. Dat laatste doen we zo’n zes uur per dag; wat een onderwaterwereld! Zoiets hadden we nog nooit gezien. We zien meerdere zeeslangen, schildpadden, lionfish, duizenden andere vissen, heel veel nemo’s, een kreeft, cuddlefish-vissen en dan het koraal! Dat is bijna onaangetast, waardoor het in grote hoeveelheden aanwezig is en in vele vormen en kleuren! Na drie dagen verlaten we dit paradijs en gaan terug naar Labuan Bajo.
Daar lopen we tegen een dilemma aan: duiken of Komodo-Island? Wat een luxe! We besluiten een 2-daagse boottrip te doen naar Rinca en Komodo. Er staan sterke stromingen rondom de duikplekken en je moet een ervaren duiker zijn, dat durven we dus nog niet aan! Maar met Peer, Marinus en Hessel (drie Nederlandse homo’s van in de vijftig) stappen we aan boord voor de trip en daar ligt Erica (een Amerikaanse) al op het dek te wachten. Samen met de kapitein en twee matrozen gaan we eropuit. We varen al snel tussen de prachtige groene, glooiende eilanden door en genieten volop van de boottocht. De eerste stop is Rinca en dan zien we ze opeens liggen! De komodovaranen! Wat een beesten; groot, groen, lui en kwijlerig. Na een wandeltocht op het eiland gaan we weer aan boord en stoppen op weg naar de ankerplek nog bij Red Beach om te snorkelen. Marinus vindt het maar eng en gilt als een meisje. Heerlijk gezelschap is het trouwens! Op de ankerplek zien we flying foxes (hele grote bruine vleermuizen die heen en weer vliegen van het vasteland naar de mangrove) en schijnbaar ‘lekkere jongens’ op de boot naast ons. We rollen onze matrasjes uit en slapen heerlijk onder de sterrenhemel op het dek. Geen betere manier om wakker te worden op je verjaardag dan met de bilspleet van Marinus naar je toe gedraaid, toch Sander? (Ja, zo lang geleden speelt dit zich allemaal af…). Op Komodo zien we nog grotere varanen. Ook lopen er twee onwetende jonge hertjes op zo’n 3 meter bij een varaan langs, de varaan beweegt langzaam hun kant op… Terwijl wij gespannen staan te wachten op het moment van de aanval, komt een andere toeristengroep luidruchtig aanstampen… weg aanval! De dieren blijven indrukwekkend en we zien er veel. Na het bezoek aan de varanen varen we naar manta-point. Anne had geen idee wat voor een dieren dat waren en er werd uitgelegd dat ze groot en zwart waren. Zodra zij het water in sprong schrok ze zich rot! Die beesten daar hadden een spanwijdte van 3 meter en waren met veel! Op een gegeven moment had ze er acht om haar heen in een soort rondje. De matroos die bij haar in de buurt was, geen Engels kon en half spartelend “zwom” begon op dat moment naar de boot te schreeuwen. Dus Anne dacht: ‘Oh-o, dit is niet goed!’. Later hoorde ze dat die beesten alleen plankton eten… Terug in Labuan Bajo krijgt Sander een verrassingsfeestje met cadeautjes uit Nederland, cadeautjes van Anne, slingers, ballonnen, bier en gebak. En ’s avonds zijn we nog lekker uit eten geweest!
De volgende dag besluiten we niet naar de vulkaan te gaan, want het is nogal prijzig. Wat dan? Seraya Island! Haha. Hier zit wel een einddatum aan, want we hebben ook vliegtickets geregeld van Labuan Bajo (Flores) naar Denpasar (Bali) op 1 december. Op Seraya Island doen we weer bijna niks anders dan snorkelen. Heel gaaf weer en ook een schildpad die heel dichtbij kwam en rustig ging eten van het koraal, gave beesten! Na drie dagen is het weer tijd om terug te gaan en dezelfde dag vliegen we nog naar Bali. De vlucht is erg mooi, aangezien we over alle eilanden komen waarover we per openbaar vervoer gereisd hebben. We zien als het ware een plattegrond van onze afgelopen anderhalve maand!

Op Bali hebben we nog één week en we besluiten die te spenderen in Kuta. Daar hebben we een relaxed huisje met relaxed personeel. We lopen elke dag wat rond en bereiden ons voor op Australië door spullen in te slaan. Ook liggen we veel op het strand en kijken we naar surfende mensen. Bij Sander kriebelt het echter weer zo hard dat hij een plank huurt en het weer gaat proberen. Dit gaat redelijk goed! Anne doet ook nog een paar pogingen, maar bezeert zich direct, dus die houdt het voor gezien. Deze laatste week in Azië voelde echt aan als een vakantie inclusief lekker, goedkoop eten en biertjes drinken. Het eten in Indonesië vinden we trouwens helemaal geweldig! We komen hier allemaal gerechten tegen die je bij de Chinees in Nederland kunt halen, onder andere hele lekker foeyonghai gegeten en ook babi kecap is een favoriet. De arak (Indonesische lokale drank) is niet te drinken, wat een bocht! Brrr… we krijgen er nu nog kippenvel van! Maar de frikandel speciaal en de kroketten waar we ons na negen maanden reizen op trakteerden waren heerlijk! Het water loopt ons zo de mond weer in! De laatste volle dag in Indonesië hadden we dan ook besloten om alles te eten wat we lekker vinden, omdat het hier nog zo goedkoop is en we in Australië weer zelf moeten koken. Nou, dat hebben we geweten! De hele dag hebben we propvol gezeten!

Negen december zijn we naar Australië gevlogen; Adelaide om precies te zijn. Hier haalde niemand anders dan Teake Damstra ons op van het vliegveld! Jaja, dit verhaal zit vol met bekenden! En het is nog niet klaar, want bij wie logeren we met zijn allen? Berend Versteeg! Maar nu wordt het verhaal nog langer, dus we vertellen de volgende keer over onze avonturen met dit heerschap. En over wat er daarna allemaal gebeurde.

We beloven dat de volgende update niet weer zo lang op zich zal laten wachten!

Foto’s Sander
Foto’s Anne

Cheers,
Sander en Anne