Pas op! Dit verhaal heeft 4060 woorden.

Eerste indrukken zijn belangrijk. Maar verwachtingen spelen natuurlijk ook een rol. In India verwachtten wij vieze hotels, lekker eten, aardige maar glurende mensen en dikke drukte. Verder zouden we het wel zien. En dat deden we!
Rond 23.00 komen we aan op het vliegveld van een donker New Delhi. Er worden twee dingen aangeraden als je naar India gaat: 1. zorg dat je een transfer van het vliegveld naar het hotel hebt (check) en 2. boek niet het goedkoopste hotel (uh…). Uiteraard loopt onze transfer-chauffeur naar het grootste wrak van de parkeergarage… Daar staan twee mannen van wie één Sanders backpack even aanraakt en daarna het geldgebaar met zijn vingers maakt. Welkom in India. Dus zo werkt dat hier. Maar ook zo: het wrak moet gestart worden door twee draadjes onder het stuur tegen elkaar aan te houden. Dit lukt niet dus duwt de chauffeur de auto door de garage, betaalt het parkeergeld, duwt ons verder naar een helling, springt in de auto en start de auto terwijl we naar beneden rollen.
Zo auto, zo hotel. Gelegen in een smerig pissteegje aan een straat met bulten vuilnis en mest maakt het onze ergste dromen waar. ­­­­De man achter de balie is relaxed, maar maakt ons wel duidelijk dat we: 1. maar een maand in India blijven; dat is als een kop thee drinken, 2. zo snel mogelijk onze trein moeten boeken, 3. morgen met zijn chauffeur naar het reisbureau moeten gaan en 4. toch niet langer dan één nacht in zijn hotel willen blijven? Nogmaals: Welkom in India! Punt drie slaan we direct af, want daar verdient het hotel alleen maar geld aan en wat betreft punt één: we weten nu al dat een maand India meer dan genoeg is voor ons. Toch heeft zijn praatje druk op de ketel gezet. De vieze kamer en buurt helpen ook niet mee…

De volgende ochtend gaan we direct de vieze gore straat op, op zoek naar het toeristenbureau van de regering op Janpath 88. Het is warm en mensen kijken ons aan, waarschijnlijk omdat we blank, blond en lang zijn. Ze bemoeien zich ongevraagd met ons als we op zoek zijn naar het metrostation en liegen erop los! Teruggaan naar het hotel is geen optie; daar is het zó vies. Bemoeial 1 stuurt ons linksaf, maar als Anne zegt: “So left here?” lacht hij hard en zegt hij dat het rechtdoor is en dan rechts. Oké… Bemoeial 2 stuurt ons rechtdoor. Misschien kunnen we Oom Agent vertrouwen? “Rechtsaf!” En warempel, we kunnen het station al zien! Onderweg wil iemand ons zijn interieurwinkel in slepen. Wij denken: ‘Welk interieur? We hebben niet eens een huis!’.
Op het station staat een man met geweer achter een stapel zandzakken en nadat wij zijn gefouilleerd kunnen we ons in de overvolle metro proppen. Dingen in India zijn niet gewoon vol; ze zijn vól. India-vól. Gelukkig is er een Women Only Zone zodat Anne alleen maar wordt aangestaard en niet wordt betast.
Aangekomen bij onze halte is het één grote chaos en het blijkt dan ook een crime om het toeristenbureau te vinden. Er loopt een heel leger van Indianen (die allemaal een man/vrouw/vriend(in)/oom/tante/hond/kat ergens in Europa hebben) wiens enige taak het is om onschuldige toeristen naar één van de vele neptoeristenbureaus te lokken om je een veel te dure tour te verkopen. Sander zegt nog: “We moeten NIEMAND geloven en zelf de goede straat vinden.” De Indianen ruiken je onzekerheid, dus binnen twee tellen staat er een ‘Nepalees’ (met een ‘Duitse vrouw’) voor ons die als ‘engineer’ werkt voor een ‘zonne-energie-bedrijf’ en een ‘meeting’ heeft in de buurt van Janpath 88. Hij wil ons de weg wel wijzen, want dat is goed voor zijn karma. Hij zegt steeds “Ik moet zo die kant op”, maar blijft meelopen tot zelfs IN het bureau (zodat hij zijn geld kan krijgen). Ondanks de vervalste foldertjes laten we ons niet tuk nemen en maken we gebruik van de situatie om informatie te krijgen over Rajasthan, het gebied waar we willen rondtrekken. Als we weggaan loopt er iemand van het bureau achter ons aan. De achtervolger biedt de tour aan voor de helft van de prijs en wil met ons lunchen. We willen er niks mee te maken hebben, maar raken hem pas kwijt nadat we ons verstopt hebben.
Na een broodje en een peptalk in de Subway vraagt Sander twee mensen om de weg. Je raadt het al: ook zij wijzen de verkeerde kant op. Zodoende lopen we weer te zoeken en bemoeien zich er weer mensen mee. De ene oplichter nog vasthoudender dan de andere gehaaide leugenaar. “This way!” “Sir, this is F-block, you see? Go there to the right” “Here it is” “This is the real one” “Where you from?” “Heel mooi”.
Grumbel! We zijn inmiddels zo zat van het feit dat je NIEMAND kunt vertrouwen en dat IEDEREEN tegen je liegt, dat we in staat zijn om naar het vliegveld te gaan en het eerstvolgende vliegtuig naar Nederland te pakken. Op dat moment zien we een Sloveens stel lopen, waar we achteraan rennen en ons aan vastklampen. Zij zijn net met chauffeur door Rajasthan gereisd en kunnen mooi wat (betrouwbare) ervaringen met ons delen. Zodoende vinden we met nieuwe moed uiteindelijk het overheidskantoor. Daar zit een vriendelijke man die vertelt dat de makkelijkste en goedkoopste manier om door Rajasthan te reizen met auto en chauffeur is. Goedkoper dan met de trein, zo rekent hij ons voor. Rekenen kan hij niet, want later komen we achter de echte prijs van treinkaartjes. Ambtenaren liegen dus ook. Het liegbeest verwijst ons naar een betrouwbaar (?) reisbureau in de buurt. Hier boeken we een (voor ons nog vrij dure) 14-daagse tour en maken kennis met onze chauffeur: Harish. De man van het reisbureau zegt direct dat we Harish na afloop een goede fooi moeten geven, want hij krijgt niet zoveel betaald. Wat?!
Harish neemt ons mee in zijn Ambassador voor drie uur sightseeing door de stad. Dit werd niet aan ons gevraagd; het was meer een bevel. Zodoende zien we de parlementsgebouwen, de Sikh-tempel en de Hindoe tempel voor de geldgod. Als we met hem bespreken wat wij van hem verwachten en vice versa jaagt hij ons weer op de kast door nog eens te benadrukken dat we hem een goede fooi moeten geven. ‘Man, we zijn je helemaal niks verplicht; hou toch eens op over dat geld!’ En we vergeten te zeggen dat we houden van rustig aan doen…

Maar goed! Er is geboekt dus we besluiten ervan te gaan genieten! Daarom:

Welkom bij de 14-daagse tour door Rajasthan en Agra met uw reisleiders: Sander Boonstra en Anne ter Haar!

U begint met een hobbelige autorit van Delhi naar Mandawa, die in plaats van zes uur acht uur duurt, omdat uw chauffeur verdwaalt. Dit gebeurt op het moment dat uw reisleidster over de chauffeur zegt: “Hij weet overal de weg!”. U hoopt dat dit niet iedere dag zal gebeuren. Uiteindelijk komt u aan in een prachtig historisch Heritage hotel. Mandawa staat bekend om de huizen met muurschilderingen en uw hotel is zo’n haveli. Als u, als onervaren India-toerist en zonder het betrekkelijk veilige omhulsel van uw auto, de straat op gaat om deze bijzonder mooie gebouwen een nadere blik te gunnen, poppen er duizenden ‘gidsen’ op. U bent gesteld op uw vrijheid en kijkt het liefst zelf rustig rond. Enkele ‘gidsen’ volgen u toch en vertellen u dingen zonder dat u hierom vraagt. Ze gaan hiermee door terwijl u meerdere malen beleefd “No, thank you” zegt. Ondertussen voelt u zich ongemakkelijk en opgejaagd omdat niemand u met rust laat. Dit alles kost veel energie en het huilen staat u, niet voor de eerste keer in India, nader dan het lachen. Gelukkig komt u bij een lekker Indiaas diner een Frans stel tegen mét India-ervaring en krijgt u de gouden tip: Negeren, negeren, negeren… U wilt wel graag netjes blijven, dus u zult altijd één keer “No, thank you” zeggen voordat u begint te negeren. Als u terugkomt in uw hotel zit er een poppenspeler voor uw deur die graag nog een deel van uw tijd (en geld) opeist. Gelukkig kunnen de deur en de luiken van uw kamer dicht en krijgt u eindelijk een beetje rust.

De volgende dag loopt u met uw tas op de rug de kamer uit zodat de op de loer liggende tassendrager uw tas en dus uw kleingeld niet te pakken krijgt. Misschien een beetje kinderachtig, maar u reist nog steeds op budget en hebt hiervoor ook altijd uw eigen tas gedragen. Onderweg naar Bikaner ziet u typisch Indiase taferelen: haveli’s, koeien op straat, kamelen met en zonder kar en bedelende kinderen bij uw autoraam. Daarbij heeft een prima verzorgd uitziende man het lef om als u voorbijrijdt een geldgebaar met zijn hand te maken. Maar waarom zou u wel ooit geld geven aan deze willekeurige Indiaan op straat?
Aangekomen in Bikaner beseft u dat u drukke dagen tegemoet gaat en dat het programma van uw chauffeur duizend keer voller is dan het programma dat u zelf samengesteld zou hebben. Als u zich daarop ingesteld heeft gaat u het eerste fort van de tour bekijken. Het fort van Bikaner is als enige in de provincie niet op een heuvel gebouwd maar is nog steeds imposant.
Een klein stukje geschiedenis: Eerder was Rajasthan opgedeeld in kleine koninkrijken met elk hun eigen koning (Maharadja), koningin (Maharani), hoofdstad en fort. Twee jaar na de onafhankelijkheid van India in 1947 is ook Rajasthan samengevoegd en bij India gaan horen.
U geniet van een interessante tour door het fort, samen met een groep Indianen. Laatstgenoemden zijn na 15 minuten aan u gewend en staren u vanaf dan niet meer met open mond aan. U zult zien dat er ook Delfts Blauw in het fort is verwerkt. Aan het eind geeft u de gids als enige een fooi, hij heeft tenslotte alles voor u in het Engels verteld. Hierna bezoekt u het paleis. Dit paleis is omgebouwd tot een superduur hotel, dus u kunt alleen het museum in om een idee te krijgen van de schokkende hoeveelheid tijgers, neushoorns en kleiduiven die door de Maharadja’s en Maharani’s om het leven zijn geholpen.
Bij het diner met uw chauffeur wordt uw rust ruw verstoord door een ongevraagd bandje dat ontevreden is met uw fooi. Voor wat hoort wat: u bent ook ontevreden over de muziek.

Vandaag bereikt u de woestijn op weg naar Jaisalmer, de ‘gouden stad’. Helaas is de monsoon net afgelopen en is de woestijn dus zo groen als gras; een lichte teleurstelling. Nadat u genoten hebt van de zonsondergang met uitzicht op de stad en het indrukwekkende zandstenen fort, dineert u op de muur van dit fort. Op de terugweg rijdt een man speciaal met zijn motor achter u aan om u te waarschuwen voor de bhang (soort marihuana); daarmee hebben in de afgelopen maand al zestig toeristen het ziekenhuis bereikt.

Als vrouw zijnde wordt u in India genegeerd. Denk niet dat dit aan u ligt; dit ligt aan de cultuur. Stel dat u een vraag stelt aan uw chauffeur (open of gesloten), verwacht dan enkel “ja” of “nee” als antwoord. Wanneer u een bestelling doet in een restaurant kunt u verwachten dat dit geverifieerd wordt bij uw mannelijke reispartner. Mocht een man iets over u willen weten, dan zullen ze aan uw partner vragen: “What’s her name?”. U zult dit moeten accepteren, al kost ook dit energie.

Op dag 4 bezoekt u het fort van Jaisalmer van binnen. Dit is uw favoriete fort vanwege kleur en grootte. Het fort is ook nog eens vet mooi, indrukwekkend en nooit overwonnen! Er zijn weinig toeristen en doordat u kiest voor een audioguide kunt u in alle rust rondwandelen en via uw koptelefoon geïnformeerd worden over wat u ziet. Hierna rijdt u de woestijn in naar Khuri, waar twee kamelen op u liggen te wachten om u naar de zandduinen te brengen. Bovenop de duinen geniet u van een prachtig uitzicht met zonsondergang en deelt u uw eerste biertje in India. Er komt ongevraagd een jongen voor u zingen maar verder wordt u met rust gelaten. Als u terug in Khuri van een buikdanseres en diner hebt genoten hijst u uzelf samen met een klein gezelschap en een stapel bedden achterop een kamelenkar voor een overnachting onder de blote woestijnhemel. Zo kunt u de zon ook weer op zien komen. Pas ’s ochtends op met het beklimmen van de kamelenkar; uw reisleidster wil daarbij nog weleens uit haar broek scheuren.

De reis naar Jodhpur, de ‘blauwe stad’, duurt anderhalf uur langer dan verwacht dus u heeft niet zoveel tijd om u door de audioguide van het Mehranghar Fort heen te worstelen. Dit wordt nog bemoeilijkt door schreeuwende toeristen uit India die nog nooit een blanke hebben gezien en u constant aanraken. Het uitzicht vanaf het dak van het fort op de traditioneel blauw geverfde huisjes maakt dit weer een beetje goed. In een rustig hotel komt u hierna weer tot uzelf of kijkt u even bij de sportvelden naast het hotel om een trainend cricketteam uit het veld te slaan met uw verschijning.

Op weg naar Ranakpur kunt u kennismaken met de Bishnoi, een sekte die volgens 29 principes leeft waarin een groot respect voor het dierenleven en de natuur centraal staat. Deze mensen doen écht geen vlieg kwaad dus. Vooral de bedreigde black buck wordt beschermd en deze antilopen met lange rechte spiraalhoorns spot/vindt u moeiteloos! Hierna kunt u bidden voor een goede reis bij de dagelijks goed bezochte motorbike tempel, die gebouwd is op de plek waar in 1980 iemand met een motor tegen een boom is gereden. De motorbike is daarna op mysterieuze wijze tweemaal vermist op het politiebureau en op de plaats van het ongeluk teruggevonden. Reden genoeg voor een tempel dus. U kunt ook wel wat bescherming van boven gebruiken, want hierna rijdt u een meer heuvel- en jungleachtig gebied binnen waar luipaarden voorkomen. Als u hebt ingecheckt in uw hotel in de rimboe geniet u van de mooie witte pilaren van de grootste Jain tempel van India, maar stiekem vindt u de apen interessanter. Voor de volgende zonsondergang wordt u door een lokale jongen door een bergstroompje geleid op weg naar een bergmeer. Hier springen jongens vanaf de dam in het meer waarin schijnbaar wel een aantal krokodillen zwemmen. Ze hebben desondanks genoeg lol in hun nakie. Bij terugkomst nodigt de lokale jongen u bij zijn ‘huis’ uit. Dit blijkt een slordige omheining van takken te zijn met een paar takken en bladeren erop als dak. Hij laat u zijn schooltas zien en wordt van ongevraagde gids ineens een schattig jongetje.

Tussen alle activiteiten door wordt er natuurlijk (vooral) Indiaas gegeten. Een echt Indiaas ontbijt bestaat uit gevulde paratha (platte, ronde pannenkoek van meergranenbrood met aardappel, ui, bloemkool o.i.d. ertussen) met een bakje yoghurt. Verder eet u rijst, naan of chapati (ook een soort broodpannenkoeken) en heerlijke sauzen zoals shahi paneer (cottage cheese in kruidige dikke jus) of palak aloo (aardappel in spinazie jus). Alles is wel met veel olie klaargemaakt. Wanneer u een thali besteld krijgt u een dienblad met van alle maaltijdonderdelen iets en één thali kunt u gemakkelijk en voordelig delen met uw reisgenoot. Vanwege de religies in het land wordt er geen rund- (Hindoes) en varkensvlees (Moslims) gegeten. Hoewel er wel kip verkrijgbaar is eet u, als budgetreiziger, vooral vegetarisch.

Uw volgende bestemming is Udaipur, een koele stad aan een bergmeer. Hier bezoekt u op de eerste dag een verzameling rariteiten dat als wetenschapsmuseum moet doorgaan. De eigenaar is erg trots op zijn domein en waardeert het als u foto’s maakt en die later naar hem opstuurt. Voor u is het vooral interessant hoe gebiologeerd de Indiase bezoekers de voor uw ogen ouderwetse en achterhaalde tentoonstellingen bekijken. Het poppentheater in het volksmuseum zorgt voor wat meer opwinding bij u. Als u hierna nog door een uitgestorven toeristendorp met traditionele dans- en muziekvoorstellingen bent gelopen en één voorstelling hebt bekeken (want er moet overal ook traditioneel voor betaald worden) dan bent u wel toe aan een glaasje whisky (aangelengd met water) met uw chauffeur op het dakterras van het hotel.

De volgende dag gaat u te voet Udaipur verkennen. Mocht u ’s ochtends uw kleren nog met de hand gewassen hebben dan mag u hopen dat ze morgen voor vertrek droog zijn, want hier in de bergen is het klimaat duidelijk anders dan in de woestijn. Aangekomen bij de tempel laat u uw schoeisel in het rekje achter en de man die hier met zijn stok de ‘sokken-stelende-eekhoorn’ wegjaagt hoeft u echt niet te betalen. Helemaal niet als u slippers draagt. Het paleis even verderop zal u versteld doen staan wat betreft de vormgeving en kleur. Ook hier vindt u weer Delfts Blauw. Om geld te besparen neemt u uw eigen hoofdtelefoon en verdeelstukje mee, zodat u samen met uw reisgenoot gezellig één audioguide kunt delen. U blijft natuurlijk een Nederlander. Op de terugweg schuilt u tijdens de hevige stortbui in het winkeltje van een schattig echtpaar; ook als het drie kwartier duurt.

Met de natte restanten van de was op de hoedenplank rijdt u de bergen uit naar Pushkar; een stadje gebouwd om een heilig meer. Wanneer u hier de straat op gaat moet u vooral geen bloemen aannemen, want voor u het weet zit u midden in een heilig ritueel en betaalt u honderden dollars voor ‘het geluk van uw familieleden’. Het stadje heeft, behalve het meer en een superheilige maar oerlelijke Brahma tempel weinig te bieden. Nu op naar de hoofdstad van de provincie: Jaipur!

Inmiddels bent u er misschien achter gekomen dat India een mooi land is met prachtige bezienswaardigheden en heerlijk eten. Het is alleen jammer om te merken dat het reizen verpest wordt door de opdringerigheid van de op het toeristengeld beluste mensen. Het is erg moeilijk om iets te zien van de échte Indiase cultuur, omdat u als toerist een speciale toeristen-cultuur voorgeschoteld krijgt. Het ironische is dat dit waarschijnlijk door de vrijgevigheid van de u voorgegane toeristen is ontstaan. De westerse gewoonte om vrijwillig een fooi te geven wordt nu in India misbruikt door ongevraagd diensten te verlenen en hier een fooi voor te eisen. Het is een natuurlijke reactie om de arme mensen die u tegenkomt in India wat extra’s te willen toestoppen, maar hierdoor wordt het bedelen aangemoedigd, gaan kinderen niet meer naar de gratis school en komt er geen oplossing op de lange termijn. Een oplossing tegen de armoede zou van de Indiase regering moeten komen, maar die heeft het te druk met corrupt zijn en vriendjespolitiek bedrijven. Uiteindelijk zult u als reiziger de toeristencultuur op de koop toe moeten nemen en kunt u het in heel schrijnende gevallen ook niet laten om toch hier en daar iemand een aantal roepies toe te stoppen.

In Jaipur staat het meest toeristische wat u ooit gedaan heeft op het programma. Maar omdat het toch bij de tour in zit klimt u met uw reisgenoot op de rug van een olifant en laat u zich omhoog brengen naar het Amber Fort, vergezeld door 70 andere olifanten. Het is een ritje van zo’n twintig minuten, behalve als uw drijver constant uw rijdier zit te schoppen en u de ene na de andere jumbo inhaalt. Wees gewaarschuwd, want bij de poort komt u een hond tegen en uw olifant schrikt hiervan, stapt een paar stappen achteruit en trapt daarbij een man door de lucht die drie meter verder op de grond terechtkomt. De audiotour in het fort is de sufste ooit, want het laat de gebouwen praten: “My walls are very thick” en “I have the most beautiful carvings on my pillars”. U breekt de tour voortijdig af en vervolgt uw weg naar de kleermaker. Hier speelt u een hard spel met de gehaaide verkopers en bestelt u voor uw reisleider een pak op maat. Laat u niet verleiden om nog andere dingen te kopen en dan vooral niet de sari waarin uw reisleidster wordt gewurmd en die haar totaal niet staat.

De volgende dag past u het pak en uw figuur wordt omschreven als dat van een model. Hierna gaat u naar de film in de grootste bioscoopzaal van India. Bereidt u voor op een rode loper ervaring, want in de lobby zult u als echte filmsterren aangegaapt en bekeken worden. Samen met uw chauffeur en de bediende uit het hotel, die vanochtend achter u aan de trap op kwam rennen om te vragen of hij mee mocht (op uw kosten), bekijkt u de film Bodyguard. Ondanks het gesproken Hindi kunt u de film redelijk volgen en is het een mooie Bollywood-ervaring. Terug in het hotel krijgt u op het balkon bezoek van een pauwenpaar en loopt er een aap voorbij.

Onderweg naar Agra, uw laatste bestemming, brengt uw chauffeur u naar een restaurant voor de lunch, waar u als toerist een andere kaart krijgt als de Indianen. Helaas komt u daar te laat achter. Bij aankomst in Agra begint uw chauffeur nog over de ‘service charge’ (de fooi), alsof het de gewoonste zaak van de wereld is! Na een nachtje slapen gaat u naar de wereldberoemde Taj Mahal, waar u erg naar uitkeek. Het mausoleum is groot, wit en indrukwekkend. Het is op een verhoging gebouwd dus u ziet alleen blauwe lucht erachter, wat een mooi contrast oplevert. Vervolgens wordt u naar het station gebracht voor uw trein naar Varanasi. Vijf kilometer voor het station stopt uw chauffeur en zegt dat het tijd is voor de fooi. U pakt uw spullen erbij en overhandigt eerst een beschreven kaartje uit Groningen. Dan overhandigt u de enveloppe met geld (de grootste fooi die u ooit gegeven hebt). Het geld wordt er wild uitgetrokken, de enveloppe wordt grondig doorzocht en verscheurd en daarna worden de snippers uit het raam gegooid. Uw chauffeur zegt: “Sir, I think this is not a good tip”. Daarna is hem niet aan het verstand te brengen dat: 1. een fooi niet verplicht is, 2. de klant bepaalt hoeveel hij geeft, 3. het voor u veel geld is, 4. hij ondankbaar is, 5. hij maar naar zijn baas moet gaan als hij te weinig betaald krijgt en 6. u teleurgesteld in hem bent. Uw chauffeur luistert al 14 dagen niet naar uw reisleidster en nu ook niet meer naar uw reisleider. U laat het erbij, houdt de voor uw chauffeur bestemde fles whisky in de tas en laat u naar het station brengen. Hier eindigt voor u de 14-daagse tour door Rajasthan en Agra met uw reisleiders: Sander Boonstra en Anne ter Haar! Hopelijk heeft u genoten! Nu moet u geld storten op rekening 1234.12.34 t.n.v. S. Boonstra en/of A. ter Haar. Uw reisleiders zijn per definitie niet tevreden met uw gift.

Grapje! Even nog kort de resterende twee weken in India. Allereerst hebben we geprobeerd onze vlucht naar voren te verzetten omdat we niet meer de energie en wilskracht hadden om nog verder door India rond te reizen. Dit was te duur en zodoende zijn we 14 dagen in Varanasi gebleven. Helaas zijn we allebei ziek geworden en waren we blij dat we een kamer mét eigen badkamer hadden. De antibiotica van de apotheek hielp bij Sander wel, maar bij Anne niet. Dus hebben we (na 12 dagen ziek zijn) een dokter laten komen die andere antibiotica heeft voorgeschreven, samen met nog vier medicijnen. Na een aantal keer bellen met de vakantiedokter in Nederland hebben we twee medicijnen opgehaald en die werkten wel. We moesten alleen al binnen twee dagen aan de lange reis naar Bali beginnen. Dit was in onze verzwakte toestand een erg zware reis van 47 uur inclusief 12 uur treinen, twee keer vliegen en heel veel wachten. Van de laatste twee weken hebben we ook veel geleerd: niet te laat naar een dokter gaan! Gelukkig zijn we op Bali aangekomen en konden we weer aansterken. Wat we verder beleefd hebben dat leest u in ons volgende avontuur!

Hoe is het in Nederland? Gaat alles nog z’n gangetje? We vinden het erg leuk om op de hoogte gehouden te worden van alle ontwikkelingen en spannende gebeurtenissen! Ook van de niet-spannende gebeurtenissen overigens :)

Liefs, uw reisleiders!

P.S. Voor beeldmateriaal bij deze toer, klik op een link naar keuze:

Facebook Sander