Dat is wat we van plan waren om te doen in Thailand. Dit is de eerste 31 uur goed mislukt! De eerste 12 uur hebben we gelopen, gerend door de regen, in de mini-bus, het vliegtuig, de skytrain en de metro gezeten en een bezoek gebracht aan de ambassade van India. Daarna weer met de metro om een hotel in het centrum van Bangkok te zoeken. Toen we uitstapten waren we in de buurt van het treinstation en dachten: ‘Even treinkaartjes voor morgen boeken, dan zijn we zeker van een plekje.’ We waren daarmee bezig en dachten toen: ‘Waarom vandaag niet?!’ Gevolg voor de volgende 19 uur: trein, bus, boot en songthaew. Ein-de-lijk, 31 uur en acht vervoersmiddelen later konden we de tassen in ons hutje laten vallen en niks doen op Koh Phangan!

Anderhalve week lang hebben we bijna niks gedaan. Je kunt natuurlijk niet niks doen, aangezien er wel gegeten moet worden en je ligt ook niet als je één keer knippert met je ogen op het strand, wij moesten daar toch elke keer 30 meter voor lopen. Andere mensen waren van eiland naar eiland aan het hoppen, wij werden daar een beetje onrustig van en kregen de kriebels om dat ook te doen. Maar waarom zou je weggaan als er een blauwe zee, een wit strand en een gezellig restaurant/barretje binnen handbereik zijn? Daarbij hadden we zin om even anderhalve week op één plek te blijven na een half jaar van hot naar her gereisd te zijn. Sea Gate Resort bleek daarvoor de perfecte plek! Kao, de eigenaar, liep 90% van de tijd stoned rond, dus dat was lekker relaxed. Daarnaast zorgde de hondenclub voor het nodige vertier. Bij aankomst waren er vier honden: Meneer Hond, Herder, Rimpel en Mevrouw Hond. Mevrouw Hond werd drie dagen later omgetoverd tot Moeder Hond, want zij beviel van maar liefst zeven puppies! Dan was er nog Vlekkie, de hond die ons gevolgd was vanuit het dorp en voor onze deur heeft liggen waken. Hier was de rest niet zo blij mee, dus die joegen hem telkens weg. Wel sneu, maar zo gaat dat blijkbaar en een blaffende hond voor je deur middenin de nacht is ook niet zo’n pretje.

Eten deden we voornamelijk op de markt die we na vier dagen ontdekten in Thongsala. Elke avond was het ongeveer 20 minuutjes lopen, maar dan konden we lekker genieten van zo ongeveer alles wat ze daar aanbieden! Er waren natuurlijk wel wat favorieten: de salades van de ontzettend dikke saladevrouw, de aardappelstokjes en de versgeperste/eigen-samengestelde fruitshakes! Op zaterdagen aten we op de Walking Streetmarket in Thongsala. Verder ook nog romantisch bij kaarslicht gedineerd bij de Italiaan omdat de stroom uitviel. Zo leren we het wel ;)

Koh Phangan staat bekend om zijn Full Moon Party. Dit trekt maandelijks tussen de 1000 en 8000 mensen. Toen wij er waren was er geen maan, dus was er een Black Moon Party! Met Mickanov, Lilly, Dave en Blondie zijn we er naartoe gegaan. De entreeprijs was belachelijk hoog, dus Mickanov en Lilly zijn over de muur geklommen en naar binnen gesneakt (meerdere keren, omdat ze er telkens uitgegooid werden omdat ze geen polsbandje hadden. Ze zeiden dat het binnen niet veel aan was, maar dat over de muur klimmen geeft dan toch een kick ofzo?). Met de Thaise politie weet je het maar nooit, dus wij hebben samen met Dave en Blondie biertjes gehaald bij de 7-Eleven en bij de entree mensen zitten kijken met de achtergrondmuziek van het feestje op het strand. Om 01.30 kreeg Dave één polsbandje te pakken van iemand die naar huis ging, daardoor hoefden zij nog maar één bandje te kopen en gingen ze alsnog naar binnen. Sander en ik hebben ons biertje opgedronken en hebben het daarna voor gezien gehouden.
Naast de Black Moon was er ook nog een Half Moon Party. Daar zijn we niet eens heengegaan. Wel weten we dat het niet zo gezellig was… Onze buurtjes kregen namelijk om 04.30 knallende ruzie. Er werd geschreeuwd, met spullen gegooid en geslagen! *Klets*Pets* Twee meisjes stormen achter elkaar hun hutje uit! Daarna slapen we rustig verder, we kregen echter niet de kans om rustig wakker te worden want om 09.30 werden we weer uit onze slaap gerukt door geschreeuw. Spiekend door het raampje zien we dat het eerste meisje vertrekt, met haar backpack op haar rug… Bedankt alcohol, dag vriendschap…

De 7-Eleven was overigens niet alleen goed voor biertjes, we haalden er ook regelmatig ons ontbijt. Ze maken daar tosti’s middenin de supermarkt! Met een flesje fruitmelk erbij is het een echte aanrader!

Ook nog een dagje naar de andere kant van het eiland geweest op de brommer. Daar hadden ze een nog mooier strand als bij ons, maar daar hadden ze weer geen hutjes die praktisch op het strand stonden. De weg ernaartoe en terug was wel wat spannend: 20% op en neer! Wij haalden de heuvels wel, maar we hebben ook menig jongen de brommer de heuvel op zien duwen en dan liep het meisje ernaast te hijgen en te puffen!

Na anderhalve week niks doen wilden we stiekem nog niet weg, maar we hadden al vliegtickets geboekt en moesten ons paspoort ophalen bij de ambassade van India. Dus terug naar Bangkok! Dit duurde ontzettend lang en we moesten overal ellenlang wachten. In Bangkok vinden we vrij snel een hotel en daar komt Sander de tweede bekende tegen! Roel van Francken.

Dezelfde dag gaan we ons visum nog ophalen. Normaal willen tuktukdrivers je te veel laten betalen, maar deze sloeg ons bod van 100 baht af! Hij wilde hooguit 20 baht. Er zat natuurlijk wel een addertje onder het gras: we moesten langs een shop, daar hoefden wij niks te kopen, maar hij kreeg dan wel gratis benzine voor z’n wagentje. Oké! Bij de ambassade waren nog 50 wachtenden voor ons… Maar uiteindelijk kregen we dan ons paspoort met India-visum-sticker en wat stempels! Jeaj!

De overige twee dagen hebben we besteed aan culturele bezienswaardigheden. Samen zijn we naar het Grand Palace geweest. Daar is het één en al glamour en glitter en het is er groots en grandioos. De foto’s zeggen denk ik al genoeg. Wat wel een beetje tegenviel was de grootte van de Emerald Boeddha, daar moesten we een klein beetje naar zoeken.

Sander hoest al een tijdje en voelde zich niet zo lekker, dus de volgende dag ben ik alleen naar Wat Pho geweest. De grote hoeveelheid gebouwen en gouden Boeddha’s en de enorm hoge bloementorens maken indruk. Er was nog wel een stomme monnik die eiste dat ik een foto van hem zou maken. Ik dacht: ‘Jaja, dat gaat me zeker geld kosten…’. Maar hij verzekerde mij dat het gratis was en bleef achter me aanlopen totdat ik die foto gemaakt had. Daarna bleef hij mij achtervolgen voor 100 baht. ‘Hallo, dit hadden we niet afgesproken!’ Hij krijgt zijn geld dan ook niet en stopt met zijn rare achtervolging. Aan het eind van de middag schrok ik me nog een ongeluk. Ik was even vergeten waarom Wat Pho zo bekend was. Rustig trek ik mijn schoenen uit en loop een hal in. Zie ik daar toch opeens de Reclining Boeddha! Dit is een liggende Boeddha van 15 meter hoog en 42 meter lang! Mooie afsluiting van Thailand, jammer dat Sander er niet bij was.

De volgende bestemming is India en daar zitten we inmiddels al een tijdje. Het is niet ons meest favoriete land. Waarom niet? Dat lezen jullie in de volgende blog! Nog bedankt voor alle leuke reacties op de foto’s uit Cambodnee en Vietnam!

Voor de verandering hebben we nu ook direct foto’s van Thailand op Facebook gezet:

Facebook Sander
Facebook Anne

Tot de volgende keer! Liefs, Anne & Sander