Beginnend in Ho Chi Minh City (HCMC) in het zuiden van Vietnam zijn we in ongeveer zes weken naar Hanoi in het noorden gereisd. Al direct in HCMC (ook wel Saigon genoemd) werd een groot deel van onze indruk van Vietnam vastgelegd. De grote hoeveelheid scooters en bijbehorend uitlaat- en toetergeweld was niet te missen en in heel Vietnam ook haast niet meer te vermijden. De veelkleurige helmpjes schieten overal door de straten, soms met hele gezinnen op één brommert. Oversteken is dan ook een crime en gebeurt stapje voor stapje, maar als je een constant tempo aanhoudt weten de bestuurders je in het algemeen te ontwijken. Vooral in HCMC en in de hoofdstad Hanoi kunnen er zich overweldigende hordes gemotoriseerde tweewielers verzamelen voor een rood licht, om bij groen licht een eventuele oversteek te voet compleet onmogelijk te maken. In Hanoi zijn we nog aangesproken door een wildvreemde westerse man: “Hee, ik zag jullie gisteren oversteken. Ik was blij dat jullie de overkant haalden!”.

Nouja, nadat we al in HCMC met zijn tweeën in een fietstaxi tegen het verkeer in zijn gereden waren we wel wat gewend. De man had iets te korte benen om goed bij de trappers te kunnen en heeft ons zodoende in traag tempo naar het Reunification Palace gebracht. Dit paleis, waar in 1975 een tank van het Noord Vietnamese leger door de poort kwam geraasd om van Vietnam weer één land te maken, was ons eerste contact met de overblijfselen van de Amerikaanse Oorlog. Ondanks dat in het paleis sinds die tijd niets meer is veranderd en de radiotoestellen en tactische kaarten nog steeds in het commandocentrum in de kelder liggen, kregen we een beter beeld van de oorlog in het War Remnants Museum. Misschien een iets te goed beeld, want bij de uitgebreide fotoreportage ‘Requiem’ vond Anne het na 5 minuten wel mooi geweest met al die gruwelijke beelden. Hoewel het museum door Vietnamezen is opgezet en zelfs eerst ‘Museum of American War Crimes’ heette, is deze fotoreportage een collectie van foto’s van beide zijden en er is niet bepaald censuur toegepast. Daardoor werd vrij grafisch duidelijk hoe beide partijen oorlog hebben gevoerd. Iets plezieriger was onze trip naar de Cu Chi Tunnels, een tunnelnetwerk van de Vietcong dat zich over 250 kilometer uitstrekte, zelfs tot in een Amerikaanse legerbasis. Hier konden we door tunnels kruipen of ons verstoppen in één van de goed gecamoufleerde mangaten waar het terrein mee bezaaid lag. Teruggekomen in het hotel stond ons die dag een verassing te wachten.

Van andere reizigers hadden we al begrepen dat Vietnamezen praktisch altijd op je geld uit zijn. Wij hebben inmiddels geconcludeerd dat ze inderdaad slim en zakelijk zijn en sowieso altijd proberen om aan je te verdienen. Soms op een aardige manier, soms minder aardig. Onze hotelmanager was minder aardig, want hij ‘had een reservering’ en wilde voor deze nacht $14 in plaats van de $12 die we ‘s ochtends al betaald hadden. Daarbij loog hij dat we de prijs maar voor één nacht hadden afgesproken. Dus wij zochten om acht uur ’s avonds een nieuw hotel en vonden er één voor $11. Toen we terugkwamen om de spullen te halen was alles ineens weer goed en ‘sorry, sorry’, maar hij had lopen liegen dus we eisten ons geld terug en zijn verhuisd.
Het kan echter ook aardig, want in Hoi An (nee, Hoi San hebben we niet meer gevonden) fietste een vrouw die ik had afgewezen voor een massage met ons mee om een hotel te zoeken. De man die nog kamers beschikbaar had zag onze bedrukte gezichten toen hij zijn prijzen ($15 voor toeristen, $12 voor Vietnamezen) op het bord aanwees. Hij spiekte de gang met de kamers in of er niemand was en fluisterde toen: ‘Twelve dollar. Sjssssst’ met zijn vinger op zijn lippen.
Zo’n bord was trouwens nieuw voor ons en meestal is het verschil tussen de toeristenprijs en de prijs voor locals niet zo transparant. Behalve als de winkelvrouw met haar rug naar je toe staat en zegt dat je 15.000 dong moet betalen, wat ineens 25.000 wordt als ze zich omdraait en je bleke gelaat in de smiezen krijgt. Met spijt achteraf heb ik het laatstgenoemde bedrag betaald. Het is ook niet zoveel geld, maar het gaat om het principe. Stel je eens voor dat je in Nederland iedere allochtoon twee keer zoveel gaat vragen…
De boot van Hoi An naar Cham Island was zelfs vier keer zo duur als voor Vietnamezen! Gelukkig waren er op het bovendek stoeltjes, want beneden werd het helemaal vol gezet met bier, fris, fruit, eenden, brood, fietsen en scooters. En dan wordt Anne nog zeeziek ook voor dat geld.
Op het eiland zelf zijn we vanaf de boot bij een meneer op de scooter gestapt die ons naar zijn homestay bracht. We kregen een kamer die bovenop het huis was gebouwd en zodoende uitzicht had op zee. In de kamer lag alleen een matras op de grond en er stond een ventilator, maar het balkon met hangmat liet verder niets te wensen over. Het bijna verlaten strand overigens ook niet. ’s Avonds ging de karaoke (KEI-hard) aan, ook in onze benedenverdieping. Hele vriendengroepen staan iedere avond om beurten in de microfoon te blèren terwijl de rest met een biertje aanmoedigingen roept. Gelukkig viel regelmatig de stroom uit. Helaas viel dan ook onze ventilator uit.
Op de terugweg was er op de boot een opstand onder de toeristen waardoor de schade tot twee keer zoveel betalen is beperkt. Tevens had Anne een duik in onze uitgebreide EHBO kist genomen, waardoor de pillenvoorraad enigszins is geslonken en Anne’s zeeziekte uitbleef. De boot stond wel weer vol met spullen, hoewel de meeste flessen nu leeg waren.

In Vietnam wierpen we onze eerste blik sinds lange tijd weer op de zee. Onze eerste strandplaats was Mui Ne, waar ons guesthouse aan de zee stond en we iedere dag op het strand hebben gelegen. Ik heb nog een uurtje gesurft op een deur van een bord met een klein zeiltje om er weer in te komen. Dat was niet onverstandig want na dat uur was ik uitgeput. Anne kreeg op een avond in een café nog een lied aan haar opgedragen van zanger Led Mendoza. Dit werd akoestisch en in het donker gespeeld, want de stroom was uitgevallen. Heel romantisch…
De tweede strandplaats was het toeristische Nha Trang, waar we direct de eerste avond goed op stap zijn geweest met Joost (NL), Öwen (Noor) en Gerjon Doll uit Groningen en zijn vriendin. Die laatste twee kwamen we zomaar tegen op het strand!
Dit was ook de plaats waar we Anne haar verjaardag hebben gevierd met een duiktrip. Zodoende moesten we vroeg opstaan en kwam mijn ontbijt op bed pas de volgende dag. Het door Anne zo begeerde taartje bleef echter uit. Deze hebben we pas 24 dagen later in Hanoi gehad. Sorry, terug naar het duiken. We kregen onze opfriscursus op de boot en stonden daarom zo’n drie kwartier zeeziek op het achterdek naar onze allervriendelijkste en -geduldigste Vietnamese instructeur te luisteren. Onze eerste duik was voor Anne vooral spannend omdat we van de boot moesten springen. Ik werd zelf bij het onder water verdwijnen onrustig. Gelukkig kreeg ik genoeg tijd om te wennen en om het klaren weer onder de knie te krijgen. Na een aantal opfris-oefeningen onder water hebben we nog rustig rondgekeken naar het kleurrijke koraal en de (in vergelijking met Curaçao weinige) vissen. Joost had na zijn eerste duik de Advanced Course afgerond en ging de tweede duik met ons mee voor de fun. Ook deze duik zagen we mooie koralen, een paar vissen en een grote kreeft. We vonden het weer onder water zijn heel leuk en relaxed. Bij terugkomst kregen we nog een biertje van de duikschool voor Anne’s verjaardag. Hierna mocht Anne kiezen wat we gingen eten: Indiaas. Dat is één van onze favorieten geworden. ’s Avonds hebben we de dag met nog een paar biertjes afgesloten.
Naast ons hotel zat overigens een Grieks restaurantje van ongeveer 3 m² met twee tafeltjes op de stoep die lekkere souvlaki’s serveerde.
Quy Nhon was de derde plaats aan het strand. Dit is niet bepaald een toeristisch oord, sowieso niet voor westerse toeristen. Misschien is het omdat ze niet aan westerlingen gewend zijn dat we ons hier zelfs gediscrimineerd hebben gevoeld. We werden namelijk uit een café gejaagd, Anne kreeg zonder blikken of blozen een emmer vieze prut over haar benen gegooid en op het strand werden we met modder bekogeld. De hoteleigenaar was daarentegen aardig. Ik had de prijs per nacht van $10 naar $9 weten te krijgen als we alleen de ventilator gebruikten. Maar toen ik de volgende dag na drie maal drie trappen zwetend uit alle hoeken van mijn lijf beneden stond zei de beste man: “You get airco for free. We are from Vietnam, not so hot. For you it’s too hot.”. Dank u! We zijn daar toch nog zes dagen geweest en gingen iedere dag op het eind van de middag zwemmen met hele hordes Vietnamezen. De vrouwen stappen overigens zonder problemen met hun kleren aan de zee in. En daarna weer op de scooter.

Na Quy Nhon hebben we alleen op het eerder genoemde Cham Island nog strand gezien in Vietnam. Wel zijn we nog de zee op geweest voor een boottrip naar Halong Bay. De Karst gebergten in het water waren indrukwekkend en het was mooi weer. Hoewel zeeziekte bij Anne uitbleef deed dit keer de lunch geen goede zaken. Wat is dat toch met de lunch tijdens tours? (zie LA-LA-LA-LAOS!) Die is er dus vanaf de boot nog uitgekomen vlak voor we bij een grot aanlegden. Die grot heeft Anne haar ontbijt mogen ontvangen (een pinguïn-afvalbak had de dag van zijn leven).

Ik heb nog niets verteld van de geneugten van de Vietnamese keuken. Het traditionele ontbijt Phò Bò (spreek uit: feu beu, maar doe verder geen moeite want de zes verschillende toonvariaties maken deze taal voor ons praktisch onuitspreekbaar) is noodlesoep met bief en best te hachelen als je van noodlesoep houd. Dat doen wij niet. We hebben nog ontelbare verhalen over het eten, zoals de smurfensnotsoep in Dalat en de ratten die we in en om verschillende restaurants (lokalen, pizzeria’s en KFC incluis) hebben gespot, maar laat ik het bij de lekkere dingen houden. Zo zijn de fried noodles over het algemeen goed, vooral de Cao Lao in Hoi An. Ook de gekaramelliseerde vis in kleipot vergeten we niet snel meer. Daarnaast hebben ze in Vietnam heerlijke koffie die een beetje naar chocola smaakt. En je drinkt cola uit een zakje (soms). Oeps, zou ik toch bijna de typisch Vietnamese en overheerlijke spring rolls (loempia’s) vergeten!

Uit Hue ben ik jullie nog een paar verhalen verschuldigd. Hier zaten we namelijk in het Funny Hotel en de hotelmanager was ook echt funny. Helemaal toen het nieuwe tourbureau in de lobby werd geopend op de dag dat wij zouden vertrekken. Hij ving ons ‘s ochtends dronken onderaan de trap op en riep tegen Anne: “You can’t leave! I will die if you go!”. We waren daar twee dagen geweest en hadden één dag de oude ommuurde Citadel bekeken. De andere dag waren we naar een soort Colosseum gereden waar de keizer ooit olifanten tegen tijgers liet vechten. Omdat de olifant de monarchie vertegenwoordigd werden de klauwen van de tijger, die rebellie vertegenwoordigd, verwijderd en won de olifant altijd.
Na deze geschiedenisles waren we klaar om naar Hanoi te gaan. Hier wilden we ons visum voor India aanvragen maar dit is na drie bezoeken aan de ambassade niet gelukt. Die lui weten zelf niet wanneer ze open zijn, laat staan dat je iets aan de website hebt. Ondertussen hadden we vanwege de aanvraag al wel alle vliegtickets geregeld en zaten we een week vast in een stad die we niet heel leuk vonden. De verschillende gildebuurten in het oude centrum en het tripje naar Halong Bay hebben nog wat afleiding kunnen brengen. Verder hebben we met werken, dingen uitzoeken en schrijven de dagen tot onze vlucht naar Bangkok vol gemaakt. Gelukkig staan er twee weken vakantie op een eiland in Thailand op het programma!

Zijn jullie allemaal al op vakantie geweest? Of zijn alle vakanties compleet verregend? En hoe is het met de verschillende afstudeeronderzoeken, zwangerschappen en trouwplannen? Ik noem maar een zijstraat. Als je nog tijd hebt na het lezen van dit uitgebreide verslag, schroom dan niet om ons een update te sturen. We horen het graag!

De groeten!
Anne & Sander