Als reiziger ga je op in de meute van backpackers en toeristen. In Rusland zou het nog mogelijk zijn geweest om je toerist-zijn te ontkennen en je anoniem en onopvallend in de bevolking te mengen. Ware het niet dat wij met een felgroene en felblauwe jas tussen de grauw geklede russen liepen. Nu we in Azië zijn vallen we sowieso op als toeristen. We hebben nu eenmaal geen spleetogen, zwart haar en getinte huid. Al is dat niet waar ze je hier op afrekenen. Voor de Laotianen is het kenmerkende aan een ‘falang’ dat hij een spitse neus heeft in plaats van een platte brede; een verschil dat ons zelf nog absoluut niet was opgevallen. Maar goed, ik dwaal nu al af. Het punt was dat je als toeristen bij elkaar één groep vormt in een land, haast als een etnische minderheid. Je praat allemaal Engels met elkaar, je hebt allemaal ‘veel geld’ en je wordt allemaal lastiggevallen door tuktuk drivers met de vraag of je naar de watervallen, de grotten of de riverside wilt. Gelukkig is er een manier om je binnen deze groep te onderscheiden: je nationaliteit. Wanneer je iemand tegenkomt met eenzelfde spitse neus als je zelf hebt, is dus vaak de eerste vraag: “Where are you from?”. Deze vraag wordt overigens ook vaak gesteld door tuktuk drivers en straatverkopers om je aan de praat te krijgen en zo wat sympathie te wekken om zaken met je te kunnen doen.

We vroegen het bijvoorbeeld ook aan de Duitsers die bij ons in de sleeperbus van Kunming (China) naar Luang Prabang (Laos) zaten. Of lagen eigenlijk. We deelden in deze bus heel luxe een breed bed met zijn tweeën. Heel wat beter dan onze laatste sleeperbus ervaring. Bij de grensovergang zagen we, tijdens het aanvragen van een visum voor Laos, de grootste sprinkhaan ooit! Ja hoor, we zijn nu echt in de tropen. Toen we verder Laos in reden zagen we dorpjes van rieten hutten op palen, loslopende zwijntjes en loslopende blote kindertjes langs de slingerende bergweg. De stad Luang Prabang maakte op ons direct een warme indruk. Letterlijk en figuurlijk.

We hebben in deze tropische warmte een aantal keren gezwommen. Bij de watervallen bij Luang Prabang kon je lekker poedelen en er was een touw waarmee je jezelf als een Tarzan/Jane in het water kon slingeren. Heel goed voor jongetjes die wat energie kwijt willen. In Vangvieng was het meer drijven dan zwemmen; in een oude binnenband van een trekker liet je je door de rivier van bar naar bar vervoeren. Als je te warm werd van het dansen dan sprong je in de plomp om je een paar meter stroomafwaarts direct weer naar de kant te laten trekken.
Het zwemmen ging wat minder vrijwillig, hoewel het was te verwachten, tijdens de kajaktoer van Vangvieng naar Vientiane. Anne en ik zaten met zijn tweeën in een kajak en cruiseten af op de eerste stroomversnelling. En meteen de hardste, de snelste en de gevaarlijkste. Doodsangsten heeft Anne er uitgestaan. In de rapid vielen we namelijk uit de boot. Ik was er alweer ingeklommen, maar voordat Anne de kans kreeg knalde ze al met haar rug tegen een grote rots en knalde de kajak op haar hoofd. We hadden wel helmen op. Ze zette zich schrap in de harde stroming tegen de rots met als gevolg dat ze geen kant meer op kon. Ik stond met de kajak aan de andere kant van de rots, waar het wat minder stroomde. Na 4 minuten kwamen 2 van de 3 gidsen ons redden. Het leken er wel 15. De kipspiesen op het kampvuur gingen er na dit avontuur goed in.

Het eerste wat ons opviel aan het eten in Laos is dat er weer normaal brood is. Met dank aan de Franse kolonialisatie kun je er heuse baguettes (gezond, chicken, cheese of zelfs Nutella) vinden. Ook de verse fruit shakes deden ons versteld staan, plus dat je het gevoel hebt dat je naast al het wit brood en het vette eten ook wat gezonds binnenkrijgt. Ohja, en ze zijn ook nog eens heel goedkoop!
Het nationale voedsel is sticky rice. Dit krijg je in een gevlochten mandje, waaruit je met je handen een kleine portie kunt trekken. Hiervan maak je een bolletje die je met een stukje grilled fish, morning glory of een dipje in de bamboesoep kunt opeten. De grilled fish is trouwens een complete vis met limoengras in zijn bek gestoken. Je trekt het vel / de schubben open en eten maar!

Een aantal steden hebben we op de fiets onveilig gemaakt. Zo peddelden we in Vientiane naar het COPE centrum, waar protheses en revalidaties verstrekt worden aan onder andere slachtoffers van de UXO (UneXploded Ordnance) die de Amerikanen over Laos verspreid hebben in een 9 jaar durende geheime bombardementscampagne tijdens de oorlog in Vietnam. Het staal van de bommen levert veel geld op en het is daarom erg verleidelijk voor de arme bevolking om zo’n bom op te graven en te verkopen. Ook de kleine onopvallende bommetjes uit de clusterbommen zorgen voor veel ongelukken. Er was een indrukwekkende documentaire (http://www.bombharvest.com/) over het opruimen en de gevolgen van de bommen.
Verder naar het zuiden hebben we genoeg moed verzameld om een motorbike (brommer/scooter met voetversnellingen) te huren. Rond Thakèk hebben we samen op zo’n ding de grotten verkend. Bij Pakse zijn we een dag naar een 120 meter hoge waterval gereden en hebben we de volgende dag een tochtje naar een ruïne van een oude tempel gemaakt. Hoogtepunt was dat Anne toen ook een stuk gereden heeft.

Hier in Zuid-Oost Azië zijn er veel goedkope hotels en slapen we dus vaak met zijn tweeën op de kamer. Hierdoor kom je minder snel mensen tegen dan in de hostels in China en leg je contacten meer tijdens het reizen of een toer. Zo ging er in Thakhèk een Italiaan met ons mee op een trekking door de jungle, in een mooi gebied met karstgebergte. Dit was een ouderwetse trekking met veel kletspoten en muggenbulten.
De eerste dag hebben we 14 km gelopen onder begeleiding van de kleine Laotiaanse gids Mie. De route leidde over VIP-bruggen (een aaneenschakeling van 2 boomstammen naast elkaar op in de rivier gestoken stokken; je moet overigens niet met z’n tweeën op één boomstam staan want dan zakt de boel in) en door grotten. Na deze dag konden we met ons vers geleerde Lao (“Khoi mà ping pa” – I like grilled fish, “Khoi hug ciao, pouva ciao ngam lai!”- I love you because you are beautiful, “No money, no honey” en de getallen tot 100 miljoen) neerstrijken in een houten huis op palen in een dorpje tussen de bergen. We spelen petanque (jeu de boules) en worden met een Boeddhistische ceremonie welkom geheten. Hierbij doen de oudsten van het dorp je om beurten een touwtje om de arm terwijl ze je allerlei goede dingen wensen. “Ik hoop dat je 1 vrouw zal krijgen, dat je 130 jaar zal worden, enz.”. Uiteraard ad je een biertje na ieder touwtje.
De tweede dag verslapen we ons en besluiten we niet verder te lopen maar een dag te blijven. Dit geeft ons de kans in het naburige dorp te ‘helpen’ met het planten van de rijst. Als we in een winkel (hutje) wachten op de lunch (vis), die met de lokale bus meegebracht zal worden uit de stad, wordt er een fles lao lao aangebroken. De lokale sterke drank wordt rondgedeeld onder ons en de aanwezige locals. Erg gezellig; er volgen nog 2 flessen. Anne moet alleen afslaan want die voelt zich niet lekker. Als we weer terug in ‘ons’ dorp zijn gaat ze in bed liggen, zodat ze niet meekrijgt hoe er sticky rice bereid wordt en hoe ons avondeten (eend) wordt doodgeslingerd tegen een steen. Nadat de eend is gekookt help ik mee met het verwijderen van de veren. Daarna wordt hij in stukken gesneden, gemarineerd en tussen bamboestengels geklemd boven het vuur gehangen. We eten het zodra het klaar is. De longen en de maag smaakten wel een beetje apart.
De derde dag heeft het te hard geregend zodat het tweede en laatste gedeelte van de trekking onmogelijk was. We gingen vanaf het andere dorp met de local bus wat sightseeën rond de stad als ietwat saaie vervanging.

We kwamen erachter dat we een heleboel dagen achter elkaar vroeg zijn opgestaan en van alles hebben gedaan. Misschien kun je het je niet voorstellen, maar zo op reis kun je het nog best druk hebben, omdat je er graag zoveel mogelijk uit wilt halen door zoveel mogelijk te doen en te zien op iedere plaats. Daarbij heb je nog tijd nodig om te plannen waar je allemaal heen gaat en wat de volgende bestemmingen zijn. Gelukkig hebben we ook de vrijheid om af en toe niks te doen, en dat hebben we gedaan op Don Khone, één van de 4000 Islands in het zuiden van Laos. Hoewel we ook hier bezig zijn geweest met de financiën, de foto’s, het dagboek bijwerken, de blog (van China nog) en de Borkum Helgoland Regatta op Mysailingraces.com (mijn werk) was hier genoeg tijd om in de hangmat op het balkon aan de rivier te liggen. Zo konden we energie verzamelen voor: Cambodja!

Hoe is het in Nederland? Hopelijk is het inmiddels een beetje mooi weer want dat werd wel weer tijd hebben we gehoord. En anders lekker op vakantie gaan. ;) En mocht je niet op vakantie gaan, dan kan je tijdens de regen lekker Facebookfoto’s van Laos gaan bekijken, want die komen zo ook online!

Sanders Facebook:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.263977043618833.81899.100000196176965&l=fa4b26f91e&type=1

Anne’s Facebook:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150388253478448.436545.766608447&l=de061f7f92&type=1