Tenminste, ik dácht dat dat beest op mijn hoofd wilde springen. Met als gevolg dat ik Sander zo hard van het pad afduwde dat hij bijna in de modder viel. Dat vond hij niet zo leuk en toen werd hij een gorilla… Nu had ik twee apen om bang voor te zijn. Gelukkig is alles goed gekomen en na het bezoek aan de Apenheul konden we ons visum ophalen. Ook dat bleek goed gegaan te zijn. Sander was uiteindelijk gevonden en had ook een nieuw visum gekregen. Nu was het tijd om volop te genieten van de overgebleven dagen op dat visum.

De dag erna vertrokken we dan ook direct naar Kunming na een klein gevecht met de tomatenman; hij propte steeds meer tomaten in de tas, ik wilde dat niet, gebaren dat het genoeg was en ‘no’ zeggen hielp niet, dus ik haalde die tomaten weer uit de tas, terwijl hij die tas bleef vullen… Oneindig gevecht eigenlijk, maar toen we geld gaven hield die man eindelijk op en konden wij mét tomaten de trein in.

In Kunming hebben we niet al te veel gedaan; het was warm en we waren moe. Wel hebben we de vogeltjes- en bloemetjesmarkt bezocht. Dit is echt vreselijk en dierenliefhebbers hebben hier niks te zoeken… Ik heb wel foto’s gemaakt, maar die zijn eigenlijk voor de dierenbescherming: zoveel beesten in zulke kleine hokjes en dan ook nog eens pal in de zon. Het ging niet alleen om vogels, maar ook katten, konijnen, kevers, schildpadden, etc. En dat gekwetter van die vogels, om doof van te worden!

In Lijiang hadden we weer een echt doel: de Tiger Leaping Gorge beklimmen! Dit is een kloof tussen Jade Dragon Snow Mountain (5.596 meter) en Haba Snow Mountain (5.396 meter) en vernoemd naar het volgende sprookje: Er was eens een tijger die van de ene kant naar de andere kant van de rivier sprong via een steen om te ontkomen aan een jager… De tijger leefde nog lang en gelukkig. Samen met Pim (Nederlander, 24, natuurkundige, kletser, conditie op peil), Jackie (Chinees, hulpvaardig en geen conditie) en Ling (Chinees, heel klein, record wandelen: 3 uur shoppen). Oké… daarmee gingen wij twee dagen hiken, waaronder 800 meter klimmen in de brandende zon. Die klim was voor iedereen zwaar, maar we waren zo blij dat iedereen heeft kunnen genieten van het uitzicht op de top! Door elkaar aan te moedigen en ons op te splitsen kon iedereen in eigen tempo klimmen (en dat is toch het fijnst). Na de klim loop je ongeveer constant op een hoogte van 2500 meter, het hoogste punt was echter 2670 meter! De uitzichten en de sneeuwtoppen zijn eigenlijk een beetje onbeschrijfbaar, vooral met een knalblauwe lucht erachter. Zo mooi. De eerste dag hebben we zeven uur gelopen (nieuw record voor Ling). De tweede dag was alleen maar afdalen en dat duurde zo ongeveer twee-en-een-half uur. Daarna schreeuwden mijn knieën: ‘STOP!’, terwijl de rest van de groep afdaalde naar de steen waarop de tijger heeft gesprongen (inmiddels zijn er zelfs al drie stenen waarop de tijger heeft gesprongen om de jager te ontlopen, rara hoe kan dat?). Tijdens onze afdaling vanaf 2500 meter hoorden we op een gegeven moment gerommel, later hoorden we dat een ander groepje net niet geraakt was door vallende stenen…

Terug in Lijiang wordt Sander niet lekker en moeten we verplicht rustig aan doen (wat eventjes geen straf was). Gelukkig knapt hij na 3 dagen weer op en bezoeken we samen Black Dragon Pool. Dit is een park met heel veel meren. De Chinezen geloven dat er een god in huist (en draken). Wij geloven dat niet, wij zien alleen maar een grote, vieze, opgeblazen, dooie vis die op het punt staat te ontploffen.

Om naar Chengdu te gaan nemen we een sleeperbus. Vanaf Lijiang verloopt deze reis al dramatisch… We lopen rustig nar de lokale bus en gaan onderuitgezakt zitten. We moeten er toch pas de laatste halte uit en dat is op het station, dus daar stopt deze bus sowieso. Of niet?! Niet dus! Na 25 minuten herken ik de halte waar we zijn ingestapt. Wij klungelen de bus uit en nemen een taxi. Aangezien we nog maar 30 minuten hebben om onze sleeperbus te halen duwt de chauffeur het gaspedaal in totdat het ongeveer door de bodemplaat op het wegdek ligt. Gelukkig halen we de bus en hebben we twee minuten om ons bed te vinden. Dat was best lastig, want die bedden zijn maar 1,65 lang en 35 cm breed. Sander ligt op een soort vijf-persoonsbed achterin de bus boven de motor met een Chinees die lekker in zijn oksel krolt. Ik lig pal onder de airco op een bovenbed in het middenpad met minimale steuntjes langs het bedje. Ik heb zicht op de chauffeur, maar had dat liever niet gehad. Die man belt met links en daarom moet hij roken, sturen, toeteren én schakelen met rechts… Wel hadden we twee chauffeurs voor de 24 uur die we in de bus lagen. Ondanks dat we niet bij elkaar in de buurt lagen, hadden we achteraf waarschijnlijk genoeg gezelschap in bed: bedbugs. We weten niet zeker of we ze in de bus hebben opgelopen of in het hostel van Chengdu, maar we weten wel zeker dat het irritante beesten zijn die erg veel jeuk veroorzaken en waarvan je niet zomaar af bent!

Toch laten we de jeuk even voor wat het is, want het is PANDA-tijd! Hier keken we al een tijdje naar uit en in de bus zijn we dan ook erg enthousiast; Sander zingt panda-liedjes en ik doe wat trucjes die Kungfu-Panda ook kan! Toen we ze zagen waren we erg onder de indruk. Het was net voedertijd, dus ze waren lekker ‘actief’: op hun rug knabbelen ze aan bamboestengels en wat ze laten vallen, laten ze lekker liggen. Ook hadden we nog even tijd om zelf rond te lopen, dus gingen wij helemaal naar achter in het park. Hier waren geen andere toeristen, maar wel twee panda’s die met elkaar aan het spelen waren! Zo gaaf!

De bedbugs laten ons nog niet los. Aangezien Sander er nog geen last van had, was alleen ik mijn gebruikte kleren opnieuw. In Jiuzhaigou is de jeuk nog steeds niet over en Sander zit er inmiddels ook onder de bulten, maar daar zijn we niet zo lang dus we hebben geen tijd om maatregelen te nemen.

Omdat we niet naar Tibet gaan, hebben we besloten om op aanraden van de man van onze eerste couchsurfhost naar Jiuzhaigou te gaan. Dit is een natuurreservaat in het zuidwesten van China met grote watervallen en gekleurde meren. Letterlijk betekent de naam “Negen dorpen vallei”, omdat er negen Tibetaanse dorpen in het park zijn waarvan zeven nog bewoond zijn. Het landschap is mede gevormd door een aardbeving, waardoor het nog indrukwekkender is. Ook de tien uur durende reis naar Jiuzhaigou werd gekenmerkt door de aardbeving van 2008. Doordat de aardbeving een kracht van 7,8 op de Schaal van Richter had werden er complete dorpen verwoest en grote rotsblokken van de bergen geschud. De rivier stroomt nu anders dan voorheen en we zagen tot onze schrik zelfs nog een autowrak op de rand van de weg boven de rivier balanceren. Ze zijn nog steeds bezig met het aanleggen van nieuwe wegen, dus af en toe werden we gedwongen om met de gammele bus over zandpaden te rijden.

In Jiuzhaigou vind ik het vlees voor het eerst lekkerder dan Sander. We eten heerlijk: Jak! De volgende dag staan we te vroeg op om om 7.00 uur in het park te kunnen zijn. Dat 7.00 uur redden we toch niet en we zitten opgescheept met een horde Zuid-Koreanen. Net wat we niet wilden. Maar goed, uiteindelijk ontsnappen we en genieten we van de superblauwe en -groene meren op grote hoogte (3101 meter), de sneeuw, de regen, de watervallen en de natuur. In het begin verplaatsen we voornamelijk met een bus, daarna lopen we alleen nog maar. En dat duurde tot 17.00 uur, we hebben dus ongeveer tien(!) uur in het sprookjespark doorgebracht, zo mooi!

Terug in Chengdu besluiten we de bedbugs hard aan te pakken: ander hostel, hele backpack uitpakken en alles wat gewassen kán worden, wordt gewassen én gedroogd in de droger! Dit blijkt twee dagen in beslag te nemen, want de droger doet het niet zo goed en wij hebben toch wel heel veel spullen in onze backpack… Toch geeft het ons een goed gevoel en wat blijkt; we hebben er daarna geen last meer van! In Chengdu krijgen de bedbugs ons niet klein, maar Sander heeft ontzettende buikpijn. De vervelendste dingen spoken door ons hoofd en als hij het echt niet meer uithoudt neemt hij een paracetamol. Nou dat helpt, want alles komt eruit! Helemaal opgelucht en hij voelt zich weer goed :) Gelukkig maar, want we hebben de volgende dag een nachttrein naar Kunming te halen. Voor vertrek kopen we echt té veel snoep (we kunnen zo ongeveer de hele trein bevoorraden), laat ik met veel moeite mijn mama-Rens handschoenen achter (als ik me toch bedenk en ze terug wil halen heeft iemand ze al weggekaapt, grrr) en schopt Sander nog even een lieve, schattige, baby-kat drie meter de lucht in. Daarna vertrekken we echt naar Kunming.

In Kunming doen we niet veel en bereiden we ons psychisch en lichamelijk voor op Laos. We halen paraplu’s, lichtgekleurde broeken, veel medicijnen en een Laos-gids. Ook kijken we tijdens het shoppen verbaast naar de kinderen die met hengeltjes naar goudvissen zitten te vissen in kleine aangelegde betegelde vijvertjes midden in de stad. Bij de vijver met kooikarpers mag je niet vissen, raar. Als je klaar bent met vissen krijg je een plastic zakje waarin je je goudvissen kunt gieten om ze mee naar huis te nemen. Dit gaat dus wel anders dan in Nederland! Ook zijn er van die vierkante vijvertjes waar je met een soort waterfietsje in kan, ik mag niet omdat ik te groot ben (en waarschijnlijk te zwaar en dat ding tegen de bodem aan zal lopen). Nadat we nog dollars hebben gehaald zijn we klaar voor het volgende avontuur en het vierde land: Laos!

Dank u voor het lezen en tot ziens!