Er kwamen uit het niets drie politieagenten en die doken bovenop ons. Wij vonden het een beetje vreemd en toen ze vroegen naar ons paspoort gaven we eerst maar even een kopie, zodat we snel konden overleggen. Daar namen ze helaas geen genoegen mee en ze wilden de echte zien. Die hielden wij stevig vast terwijl zij erin keken. Ons visum was nog geldig dus we mochten verder. Later zagen we dat ze een andere toerist aanhielden en toen ontdekten we een 4e man die foto’s aan het maken was van de aanhouding. Voor het geval je wegrent, hebben ze nog een foto van je?

Aangezien we legaal waren konden we weer verder genieten van Beijing en omgeving. We hebben de Muur beklommen bij Jinshanling. Hier is het bijna niet gerenoveerd en dit deel heeft het steilste stuk van de Muur; een trap van 70 graden! Het weer zat mee en er waren bijna geen toeristen, daardoor konden we mooie plaatjes schieten en echt genieten!

Naast alle toeristische dingen moet je soms ook ‘alledaagse’ dingen doen, zoals: nieuwe sokken voor Sander zoeken, een reisgids halen of een treinkaartje halen. Dat laatste gaat in Nederland normaal gesproken binnen drie seconden. In China normaal gesproken ook, behalve in Beijing. Een hele ochtend in de rij staan voor balie 10, ben je bijna aan de beurt, gooien ze de balie dicht. Verschuif je naar een andere rij en dan durft een stomme Chinees ook nog te vragen (als wij net aan de beurt zijn) of de mensen achter ons in de rij voor mogen, omdat het bij ons ‘zo lang duurt’. Euhmmm…: ‘Nee!’.

Naast ongeduldig zijn en zich overal mee willen bemoeien, kunnen Chinezen ook héél hard snurken! Zo zijn we één keer middenin de nacht geruild van kamer, want deze man snurkte in elke houding waarin hij lag en wist niet van ophouden…Ook hebben we enkele Chinezen ontmoet die echt geen rekening houden met anderen. In één van de nachttreinen zaten we met drie Chinezen die het leuk vonden om van 19.00 tot 23.30 te slapen en van 23.30 tot 03.00 te kletsen; waarvan eentje op mijn bed bivakkeerde! Ik kon op geen enkele manier duidelijk maken dat hij er vanaf moest, want Engels sprak hij niet en ook het geduw met mijn voeten en de honderden geeuwen en gapen die we hebben uitgedeeld werden niet begrepen…

Met feestdagen missen we de gezelligheid in Nederland extra. Zo vonden we het jammer dat we niet bij Koninginnenacht/-dag konden zijn. Maar de ambassadeur van de Koningin in Beijing maakte dit goed door een receptie te organiseren (met bier, kaas, bitterballen en haring). We zijn samen met Bas (Nederlandse jongen op vakantie in o.a. Beijing) geweest en met al die Nederlanders om ons heen was het erg gezellig. De avond is geëindigd in een bar. Ik dacht de hele avond: “Waarom dansen die jongens toch zo met elkaar? Is dat Chinees ofzo?”. Sander en Bas hadden het al eerder door, maar ik kwam er pas achter dat het een gay-bar was toen we in een taxi naar huis gingen…

Het laatste over Beijing is de Silk Market. Het is maar goed dat we die laat in de twee weken hebben ontdekt, anders wilde ik er elke dag heen! Je hebt daar allemaal namaakspul en het draait om het afdingen. Na het afgekeken te hebben bij Bas gingen we zelf een poging wagen. Bas moest de eerste keer een beetje ingrijpen om tot een goed bod te komen, maar daarna hadden wij het ook onder de knie inclusief het lachen om het eerste bod, eigenwijs zijn, drieduizend keer zeggen: “This is the max” en het weglopen. Geweldig spelletje om te spelen!

Van Beijing vertrekken we naar Nanjing. Terwijl we aangestaard worden door de honderden Chinezen bemachtigen we onze plek in de trein. We gaan op weg naar onze eerste couchsurfervaring. Dit blijkt een goede te zijn! ’s Avonds worden we opgehaald door Rachel bij het metrostation. Voor die tijd poetsen we nog even onze tanden op straat; we hebben de hele nacht in de trein gezeten en vanaf 7.30 rondgestruind door Nanjing, dus dit is wel het minste wat we kunnen doen. Bij haar huis aangekomen worden we verwelkomd door haar man en haar moeder en kletsen we de hele avond. De vader van Rachel stuurt zijn vrouw regelmatig naar Nanjing om schoon te maken en te koken, omdat hij het onzin vindt om geld uit te geven aan een schoonmaakster. De avond daarna vermaken we ons door te spelen op de Wii en Sander laat zich verslaan met pingpong (wat ook niet eerlijk is tegen een Chinees). Elke ochtend krijgen we een echt Chinees ontbijt en worden we uitgezwaaid door moeders. Het beste is nog ‘onze’ couch: een grote ORANJE bank!

In Nanjing zijn we onder andere voor het eerst echt verdwaald en hebben we het Nanjing Massacre Memorial bezocht. Dit is een heel groot museum met opgravingen van massagraven uit 1938. Toen hebben de Japanners in een half jaar tijd 300.000 mensen gedood en daarnaast veel mensen berooft en verkracht. Het is erg indrukwekkend en zeker niet iets om vrolijk van te worden. Onze host is er nog nooit geweest omdat het zo’n impact heeft.

Voordat we naar Suzhou vertrekken vermaken we ons nog enige tijd in een super-de-luxe hotel. We vallen erg op met onze backpacks en kleren, maar goed: we hebben internet nodig. In Nederland stap je niet zomaar even een duur hotel binnen, hier moet je soms. In Suzhou is er weer het taalprobleem, daardoor zijn we genoodzaakt een taxi te nemen om het huis van onze 2e host -Summer- te vinden. Doordat de rit 40 minuten duurt, hebben we meteen door dat dit geen dorp is… We nemen haar mee uiteten en ook met haar is er een klik (geen oranje bank deze keer). De volgende avond neemt zij ons mee uiteten en naar enkele sightseeing spots; Suzhou by Night! Sander geeft nog wat drum- en taalles en de laatste ochtend worden we begroet met een vrolijk en goed uitgesproken: “Goedemorgen!”. Erg leuk! Overdag vermaken we ons vooral in het oude centrum. Daar doen we iets wat voor ons ongekend is: een romantische boottocht. Suzhou wordt namelijk beschreven als het Venetië van Azië. Tijdens deze boottocht wordt er wel ontzettend misbruik van ons gemaakt. De peddelaar zegt iets in het Chinees en wij lachen vrolijk terug. Vervolgens begint die man keihard te zingen en na twee liedjes zegt hij: “Money-money”. Wij geven hem een kleine tip, hij lacht en steekt twee vingers op. Zo van: “Hallo, ik heb twee liedjes gezongen, dit is niet genoeg!” Weg romantiek. Ach, maar die was eigenlijk al weg toen die man een dikke, vieze, vette vis had gevangen met z’n harpoen.

In de futuristische hoofdstad, Shanghai merken we pas hoe warm jullie het in Nederland al een tijdje hebben. We doen een poging om verkoeling te vinden bij een fontein op People’s Square, maar dat ding blijft voor ons onvindbaar. Daarom drinken we maar een verkoelend biertje. ’s Avonds verkennen we The Bund. Hier zie je alle hoge gebouwen, gekleurde lichten en hippe dingen. We slenteren wat over de boulevard en besluiten om 32 verdiepingen hoog te gaan om van het uitzicht te genieten voor veel teveel geld. Uiteindelijk belanden we ergens achter in dit luxueuze gebeuren, bijna in het opberghok, omdat blijkt dat je na 21.00 ’s avonds 500 RMB (= 50 euro) moet betalen voor zo ongeveer elke zitplek in de bar. Als we ons hoofd tussen onze knieën stoppen kunnen we nog net iets zien van alle pracht en praal buiten. Al snel houden we het voor gezien, want zo is het eigenlijk toch niet zo leuk. De rest van de dagen in Shanghai hebben we besteed aan rondslenteren door de stad. Dan kom je toch op de leukste plekken. Niet de meest frisse ,want een markt met alles wat leeft heeft zo zijn geuren… De vertrekdag vanuit Shanghai naar Guilin was een beetje spannend voor Sander. We moesten die dag namelijk ook nog malariapillen halen aan de andere kant van de stad. Dit verliep echter zo soepel dat we nog tijd hadden om via de Bund Sightseeing Tunnel terug naar het hostel te gaan. Dit is echt een flop! Je gaat dan in een karretje door een tunnel onder de rivier door die Shanghai in twee gedeeltes scheidt. De tunnel is niet echt donker dus je ziet alle kabels en stopcontacten gewoon zitten, verder probeert de computerstem het nog spannend te maken terwijl duizenden gekleurde lampjes om je hoofd heen flikkeren om je te laten geloven dat je je tussen de sterren, in de diepzee en we-hebben-nog-steeds-geen-idee-waar bevindt. Het is eigenlijk een heel slecht spookhuis.

China bevalt ons zo goed, dat we hebben besloten langer te blijven dan ons visum ons toelaat. Daarom blijven we een week in Guilin om ons visum te verlengen. Het verlengen gaat verdacht makkelijk: het bureau is zo gevonden, binnen 2 minuten zijn we aan de beurt, de beambte wacht op ons terwijl wij kopietjes maken van ons paspoort, de formulieren zijn zo ingevuld, maar dan… Sander is onvindbaar in het registratiesysteem van China. Overal in China wordt je geregistreerd, zodat de overheid weet waar je uithangt. Na lang wachten en heen en weer bellen met ons hostel, belooft de beambte dat het goed komt (hoewel ze Sander nog steeds niet kunnen vinden). Wij laten onze paspoorten achter in de hoop dat het ook écht goed komt…