Na ruim twee weken kwamen we dus aan in Spanje en toen duurde het ongeveer nog een week of twee/drie totdat we allemaal gewend waren aan het hoe-en-wat-in-de-caravan en het we-hoeven-niks-dus-doe-maar-rustig-aan. Daarnaast kwam ook opeens het goh-wat-een-paar-hectische-weken-waren-dat-nog-in-Nederland-gevoel om de hoek kijken. Inmiddels kunnen we zeggen: we zijn het redelijk gewend, we weten weer wat ontspannen is en we genieten met volle teugen! Hedzer en Art Jan zien we ook genieten: ze vinden het leuk om veel buiten te zijn, zelfstandig over de camping te struinen, Hedzer ontwikkelt zich razendsnel en Art Jan stelt 1001 vragen over van alles en nog wat (die ons af en toe best aan het denken zetten, want: hoe zat het ook alweer?!).

In Calella hebben we twee weken gestaan. We hadden ons voorgenomen om om de dag iets te doen en dat is redelijk gelukt! In het begin hebben we te voet de omgeving verkend en kwamen we bij een prachtig uitkijkpunt over de kustlijn bij Roca Grossa. Daarna zijn we verder gelopen/-klommen naar El Far (de vuurtoren), maar helaas was die dicht. Het nadeel van reizen in het laagseizoen…

Op één van de mindere dagen hebben we een autoroute gereden. Mede mogelijk gemaakt door de Lonely Planet die we gekregen hebben van Judith en Lisa! De route was heel gaaf! Eerst reden we naar Tossa de Mar. Uiteraard viel Hedzer net voor aankomst in slaap… Daardoor had Sander even een rustpauze in de auto en gingen Art Jan en ik eruit om naar de oude stad te kijken en over het strand te struinen. Daarna zijn we doorgereden naar Sant Feliu de Guíxols over een kronkelige, steile bergweg – het mooiste stuk van die dag. Onze volgende stop was de (wederom gesloten) vuurtoren van Llafranc, maar de uitzichten aan beide kanten waren prachtig! Vervolgens kwamen we bij Tamariu, waar we het strand voor ons alleen hadden en we twee uur lang hebben gespeeld. Daarna via de grote weg teruggereden naar Calella met op de achterbank een typisch tafereel: Art Jan sliep en Hedzer was ontzettend wakker en aanwezig.

Vanuit Calella hebben we ook Girona bezocht. Daar hebben we een mooie stadswandeling gemaakt over nauwe keien-straatjes naar Basilica de Sant Feliu. We besloten om naar binnen te gaan en hoopten maar dat de jongens redelijk rustig/stil zouden zijn. Best spannend, want het was er druk met serieus kijkende mensen. Art Jan was helemaal in zijn (k)nopjes met het audioapparaat en hoorden we amper. Hedzer leek onder de indruk van de basiliek, maar testte uiteraard de echo zodra er 10 bordjes met “silence!” stonden – ‘oeh-Oeh-OEH’, ‘ah-Ah-AH’, ‘oh-Oh-OOOOH’ om vervolgens heel hard te lachen ‘HAHAHAHAHAHaHaHaHahahaha-ha-ha-ha-h-a…’. Goed… we verlieten snel de basiliek. Daarna bezochten we ook de kathedraal van Girona, waar zich bovenstaand verhaal herhaalde. Via de stadsmuur liepen we door naar een gezellige, drukke crêperie waar we heerlijk smulden van galletta’s. Dan is het ook voor Art Jan genoeg geweest om zelf te lopen en gingen we, met ieder een kind op de rug in de draagzak, terug naar de auto.

Op een dag ‘nietsen’ besloten we toch naar het strand van Roca Grossa te gaan. Waar we tijdens onze vorige reis zouden chillen en niks doen, zaten we nu alert rechtop, groeven kuilen, bouwden kastelen, renden weg voor de golven en Art Jan en ik rolden nog van een duin af. Hierdoor zat het zand o-ver-al, maar leuk was het wel!

In twee weken kan je veel doen en we zijn dan ook nog met de trein naar Barcelona geweest. Een mooie, indrukwekkende, imposante stad met allerlei mixen qua bouwstijl. Verder hebben we rondgestruind in Calella en Sant Pol. In Sant Pol was een soort van streekmarkt met clown die Sander wist te strikken met ballondieren voor de jongens. In Barcelona hadden we de ballondieren die in de handen van Art Jan werden gedrukt nog teruggegeven, met de uitleg aan Art Jan dat die dingen zo stuk gaan, het ongevraagd in je handen gedrukt wordt, we nog de hele dag willen lopen, het geld kost, etc. Nu kwam Art Jan triomfantelijk bij mij met zijn ballondier en zei: ‘Het kostte maar één muntje hoor mama! Dat is helemaal niet veel!’ – uiteraard was het wel het grootste muntje van de euro-collectie, haha.

Alhoewel we tegenwoordig voor de luxere/makkelijkere opties kiezen in verband met de kinderen, zijn we soms ook nog zoals we op de wereldreis waren. Zo kochten we in Calella geen internet. Dat leverde een dag voor vertrek het volgende plaatje op: ik zat in de auto op een parkeerplaats bij een winkelcentrum waar je gratis op internet kon te zoeken naar een nieuwe camping en Sander was met de jongens in de speeltuin ernaast aan het spelen. Ernstig maar waar…

Na Calella zijn we doorgereden naar l’Ametlla del Mar. Hier stonden we wederom op een grote camping, wat ons in principe niet zo heel erg trekt, maar goed: winterseizoen en toch de wens om wat dingen daar in de omgeving te bezoeken maakten dat we er toch naartoe gingen. Dan sta je dus opeens tussen allemaal (toch wel overwegend grijze) Nederlanders. Aangezien we maar enkele nachten hier zouden blijven, hadden we besloten om geen voortent op te zetten. Dus elke ochtend en avond moesten we het bed ombouwen en alle spullen verplaatsen, terwijl de jongens ook op de 1,5m2 in de caravan scharrelden.

Vanaf de camping kon je lopend naar een klein stukje kiezelstrand en vanaf daar waren dan weer verschillende paden die je kon volgen boven langs de rotsen. Elke namiddag hebben we lekker kunnen wandelen met fantastische uitzichten. We merkten dat we hier nog meer van genoten dan de tripjes naar de steden. Ook een bezoek aan Delta de L’Ebre heeft indruk gemaakt: een groot natuurgebied met flamingo’s, een fuut en heel veel andere vogels. Daarnaast zijn we nog naar Tarragona geweest. Een grote stad waar nog veel van het oude bewaard is gebleven, zoals het amfitheater dat direct aan zee staat en de oude binnenstad met restanten van een synagoge, een kathedraal en de kleine, nauwe steegjes. Op de terugweg viel Hedzer net op het laatst in slaap en besloten we nog even door L’Ametlla de Mar zelf te rijden. En tja, toen we even niet opletten en zomaar een afslag op de rotonde namen reden we opeens over de kermis…. oeps.

Na drie dagen zonder voortent waren we er wel weer klaar mee en gingen we verder. Die dag verbreken we een record qua afstand: 298 km op één dag! De tussenstop was extra leuk toen er een caddy aan kwam rijden die tot de nok toe gevuld was met mandarijnen. Beide jongens kregen er eentje van de mandarijnen-meneer! Bij de camping in Chella zat het hek dicht en kwam niemand onze kant op. Nou ja… niemand… vier honden met hun oren in de nek sprongen wild blaffend en grommend tegen het toegangshek op…. Op het briefje bij de ingang stond: ‘ze blaffen wel, maar bijten niet. Open gerust het hek, rijd naar binnen en zoek een plekje uit!’. Dus aan Sander de schone taak om dat hek te openen, haha! We leven nog ;)

Die honden bleken ontzettend lief te zijn en de mensen, Loes en Dani, ook: gastvrij, ongedwongen en vriendelijk. We voelden ons beiden direct een soort van ‘thuis’. De hele setting maakte het zoals we het ook een beetje voor ons zagen van tevoren. De jongens liepen ook direct rond alsof we er al jaren kwamen: de trampoline, zandbak en schommel werden getest, de honden geaaid, het paard bewonderd en Art Jan had direct allemaal verhalen aan Loes en Dani te vertellen.

Hier zijn we dan ook weer een kleine twee weken gebleven en zijn we echt bijgekomen, want opeens voelden we hoe moe we eigenlijk waren. Eindelijk vonden we de rust om dagen niks te doen, of nou ja niks: spelen, eten, afwassen, honden aaien, paard bekijken, kletsen met Loes, Dani en andere gasten, wandelen, wassen :) En ohja, niet te vergeten: we hebben ook nog meegeholpen met het snoeien van de olijfbomen op de camping. Art Jan heeft ongeveer drie dagen takken op een kar achter de tractor lopen gooien! Een glimlach van oor tot oor en hij kon er geen genoeg van krijgen. Hij had ’s ochtends zijn ogen nog niet open of hij vroeg of Dani er alweer was met de trekker. Siësta was stom, want dan stond de trekker te lang stil. Toen hij eenmaal zelf mocht sturen terwijl hij bij Dani op schoot zat, kon de trekker helemaal niet meer stuk en Dani ook niet. Die had voorspeld dat Art Jan wel goed zou slapen en warempel, hij sliep die dag tot 7.00 uit!

Maar uiteraard niet te lang ‘nietsen’, want daar houden we dan ook weer niet van. Op de website van de camping stond dat er geen toeristische dingen te doen zouden zijn in de directe omgeving. En dat klopte eigenlijk wel, maar dat is voor ons geen enkel probleem. We worden ook blij van wandelen door olijfgaarden, fietsen van heuvels (en vervolgens omhoog moeten lopen omdat het te steil was om te fietsen), autoritten door allerlei kleine dorpjes, Chella zelf ontdekken en uitkomen bij een hoge waterval, een meertje in een buurdorpje op zondagmiddag met allemaal andere Spaanse gezinnen en een bezoekje aan een elektronicazaak.

Daarnaast waren er toch wel enkele toeristische dingen te doen, zoals het kasteel van Xàtiva boven op een berg. Het bleek een aardige klim in het kasteel (of de overblijfselen ervan) te zijn en Art Jan deed dat allemaal zelf! Die klim was het meer dan waard, want de uitzichten waren weer prachtig! Verder zijn we nog naar Valencia geweest. Van Loes hadden we informatie gekregen over enkele bezienswaardigheden en uit eerdere ervaringen is toch wel gebleken dat het handig is om voorbereid op pad te gaan in verband met de jongens en niet te veel te miepen over een paar euro voor het parkeren. Dat laatste hebben we dan ook ongeveer in het centrum gedaan, met gevaar voor eigen leven, want hoe werkt zo’n vijfbaansrotonde met twaalf afslagen en zonder markeringen eigenlijk? Wij dachten het te weten, maar werden toch bijna aangereden… Ook in Valencia was de architectuur weer een mengelmoes van gotisch, romaans, modern en nog veel meer. Het station El Norte en het hoofdgebouw van de Correos waren van binnen erg indrukwekkend met hun Valenciaanse mozaïek en glas-in-lood-koepel. Wij wilden in eerste instantie gewoon doorlopen, maar gelukkig zei Art Jan vrij vastbesloten ‘Kom we gaan even binnen kijken!’.

En nu staan we in Sax. Hier hebben we twee loslopende kippen die gewoon je voortent inlopen en gaan chillen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hedzer is vooral een beetje gefrustreerd door die beesten, want hij krijgt ze niet te pakken ondanks verwoede pogingen tot vangen en heel hard ‘TK-TK’ roepen.

Er valt nog veel meer te vertellen, maar we houden het hierbij! Tot de volgende keer! En we sturen wat zon naar jullie toe!