Schenk jezelf nog maar wat te drinken in, want acht weken China zijn niet zo één-twee-drie vertelt. Dat is dan ook de reden dat dit verhaal in een vierluik wordt gepubliceerd. Eerst maar even kort de route die we hebben gedaan en wat hoogtepunten van de plaatsen die we bezocht hebben. Als je meer over die ene plaats wilt lezen, druk op ctrl f; type de plaatsnaam in en je bent bij de juiste alinea beland. Wil je alles lezen, dat mag natuurlijk ook! De route is ook te zien op de kaart, als je die bekijkt kun je de alinea hieronder alvast overslaan.

De route (en enkele kenmerkende belevingen): we zijn begonnen in Beijing, waar we onverwachts twee weken zijn blijven hangen. Vervolgens zijn we met de trein naar Nanjing en Suzhou geweest om daar voor het eerst te couchsurfen. Met een supersnelle trein, wel 348 km/u, zijn we naar Shanghai geracet om daar de toekomst te bekijken. Na Shanghai zijn we in één keer naar Guilin gegaan om ons visum te verlengen. Vervolgens hebben we Kunming bezocht waar het huren van een fiets ontzettend duur was. Met de eerste dagtrein van onze trip hebben we ons verplaats naar Lijiang om daar in de buurt de Tiger Leaping Gorge te beklimmen en te genieten van het prachtige uitzicht. In de sleeperbus naar Chengdu hebben we waarschijnlijk bedbugs opgelopen, maar dat mocht de pret tijdens het pandabezoek niet drukken. Vanuit Chengdu zijn we naar Jiuzhaigou gegaan, wat een waar sprookje bleek te zijn. Rond die tijd besloten we dat we niet naar Tibet zouden gaan, wat achteraf maar goed was want Tibet is voor een aantal maanden gesloten voor toeristen. Daarom zijn we vanuit Jiuzhaigou terug gegaan naar Chengdu om vervolgens weer naar Kunming te gaan om vanaf daar naar Laos te gaan. Daar zijn we nu. (Oh, we zijn inmiddels na 24 dagen Laos in Cambodja aanbeland.)

Goed, dat was de korte update voor mensen die niet van een goed en lang verhaal houden ;). Hier het lange en goede verhaal:

Van Ulaanbaatar naar Beijing was het laatste stuk van de Trans Mongolië Express. Deze reis duurde ‘maar’ 30 uur en vonden wij het mooiste stuk. Samen met Valy en Thomas hebben we genoten van de prachtige natuur en de Chinezen in de trein. In Beijing scheidden onze wegen en wij vinden ons hostel in een gezellige buurt met tempels, kleine winkeltjes en veel hutongs. Hutongs zijn kleine zijstraatjes waar je het echte Chinese leven kunt zien. We zijn erg benieuwd naar het Chinese eten en lopen op de gok een kant op. Terwijl we buiten zitten te wachten op een tafeltje worden we geïnterviewd door een Chinees televisiestation. Daaruit blijkt dat we bij het pittigste restaurant van de stad zitten… De interviewer en zijn ploeg wensen ons zelfs succes toe voordat we naar binnen stappen… Wij konden achteraf bevestigen dat het inderdaad lekker pittig was. Tijdens het eten moest ik af en toe even Sanders gezicht deppen, anders kwam er namelijk te veel zout in zijn eten. Na dit pittige restaurant hebben we nog wel pittig gegeten, maar niet zo extreem meer. Tijdens ons verblijf in China zijn we zeker fans geworden van het eten daar! Jummie-jummie. We hebben een hele lijst bijgehouden van wat we lekker vinden, zodat we straks in Nederland écht Chinees kunnen koken. De gerechten bij de afhaalchinees zijn allemaal nep! Dus wil je Chinees eten, dan nodigen we je graag een keer uit (nadat we wat geoefend hebben in Nederland). Het ontbijt was niet altijd even lekker, aangezien ze hier bijna alleen zoet brood verkopen. Maar we hebben gelukkig genoeg alternatieven gevonden. Eén van de favorieten is de: ontbijtpannenkoek! Deze wordt belegd met één ei, twee pittige sauzen, lente-ui en een plak bruin spul dat lijkt op gebakken uitjes. Heerlijk! En dat haalden we dan bij een vrouwtje op straat dat het extra leuk maakte. Het avondeten was soms ook één groot avontuur, niet voor ons maar voor het eten. Dat vloog in het begin nog weleens door de lucht, maar nu zijn wij professionele ‘eters-met-stokjes’!

In Beijing worden er veel veiligheidscontroles gedaan. Bijna bij elk monument of plein, bij veel tempels en bij alle metrostations wordt je tas gescand en loop je zelf door een poortje. Geeft wel een veilig gevoel, maar is toch een beetje gek. De eerste keer dat we gescand werden was toen we naar Tiananmen Square gingen. Dit is het grootste plein ter wereld met de vlag van China en wat monumenten. Daar waren we van plan om een klein stukje te lopen. Achteraf viel dit een beetje tegen, want op de kaart lijkt alles toch een stuk kleiner dan in het echt….

Al met al zijn wij twee weken in Beijing gebleven. Het eten beviel goed, de sfeer in de stad was veilig en gezellig, de bedden hadden weer matrassen en er waren genoeg mensen om je heen. Toch een heel verschil met Mongolië! In die twee weken hebben we redelijk veel gedaan. Zo zijn we naar de Forbidden City geweest. Dit was de vaste residentie van 24 keizers met hun hofhouding. Samen met té veel Chinese toeristen schuifelden we door deze vroeger verboden stad om alles te bezichtigen. Het is ontzettend groot en je hebt daar toch zeker een dag voor nodig. Misschien kan het ook in een halve dag, want alles wat je links ziet, zie je rechts ook. De hele stad is symmetrisch. De tempels worden voor verschillende doeleinden gebruikt; feesten, officiële gesprekken, bidden voor een goede oogst, etc. Aan de noordkant hebben we de stad verlaten om vervolgens een heuvel te beklimmen waardoor we een overzicht over de stad kregen. De smog gaf een beetje een grauwe waas over de Forbidden City, maar het was nog wel een mooi plaatje.

Op sommige dagen hebben we gewoon een beetje rondgewandeld en wat parken bezocht. Voor ongeveer elk park moet je entree betalen (soms alle mensen, soms alleen de buitenlanders). In het begin vonden we het nogal onzin, maar op zich: de parken zijn heel goed onderhouden, mooi en heel schoon, dus eigenlijk is het die 50 cent tot 1 euro ook wel weer waard. In veel parken zitten groepjes Chinezen, vooral de iets ouderen, te kaarten of mahjong te spelen. In sommige parken waren mensen muziek aan het maken en dan kwamen er telkens meer mensen meezingen en gingen ze dansen. Dit waren jonge en oude mensen. Leuk om te zien en niet voor te stellen in bijvoorbeeld het Noorderplantsoen! Misschien een idee voor deze zomer om dat te introduceren?

Naast ons hostel hadden we de Lama Tempel. Dit is een Tibetaans Boeddhistische tempel die gebouwd is in 1694. Overal op het complex staan Boeddhabeelden die vereerd worden door de bezoekers door middel van het aansteken van wierookstokjes (of -stokken, want sommige mensen branden stokken van een meter). De grootste Boeddha hier is 26 meter hoog en gemaakt uit één stuk hout. Vol trots hebben de Chinezen dan ook plakkaten opgehangen waarop zeer duidelijk staat dat dit een wereldrecord is. Na de tempel en wat andere bezichtigingen zijn we wat gaan struinen en bij toeval kwamen we uit bij een boulevard met allemaal barretjes. Daar hebben we de avond doorgebracht en genoten van de Volkswagenclub (jongemannen die hun VW komen showen en nadat ze geparkeerd hebben de auto afstoffen met zo’n plumeau die ze uit de achterbak trekken en een stofdoek om de velgen op te poetsen) en een leuke band.

Ook hebben we een bezoek gebracht aan het Olympisch stadion. Groot! Maar lang niet zo indrukwekkend als de acht(!) Chinese vrouwen die een ongevraagde fotoshoot met ons begonnen. Toen ik een foto maakte van hen met Sander, konden ze al helemaal niet stoppen met lachen. Al met al heeft deze shoot 20 minuten geduurd. Je kunt ook niet weglopen, want ze houden gewoon je arm vast. Grappig, maar soms schieten mensen toch iets te ver door zoals later gebeurde in Guilin. Daar waren twee meiden ‘stiekem’ foto’s aan het maken van ons en ze hielden maar niet op. Dus op een gegeven moment trek ik Sander een willekeurige winkel in waar we echt niets te zoeken hebben (theaterkleding). Nog geen twee seconden later staan die meiden foto’s te maken in die winkel! Nou, toen zijn we maar gewoon weggerend. Blij dat we niet beroemd zijn (in Nederland)!

In Beijing merken we al dat niet iedere Chinees Engels spreekt. Soms is dit erg lastig, maar het levert ook wel weer leuke situaties op. Zo waren we een dagje aan het struinen door de hutongs en gingen we eten bij locals. Zij spreken geen Engels, wij geen Chinees. Maar dan komt de Point It aan bod (boekje met heel veel foto’s). Wij wezen een kip en koe aan en twintig minuten later stonden er heerlijke gerechten voor onze neuzen! Naast lekker eten is Sander helemaal losgegaan op de fitnessapparaten die verspreid staan door de hutongs (zodat mensen gratis kunnen sporten). Niet veel later werden we aangehouden door de politie…